Haar gezicht vertoonde een behaaglijk glimlachje en haar ogen kregen iets dromerigs toen zij sprak: “natuurlijk word ik in 2024 weer burgemeester. Vandaar dat ik de benaming ‘burgemeester’ gebruik in mijn website en e-mail. Quicky vindt dat niet sportief, maar daar veeg ik mijn derrière aan. Sindsdien staan zijn ogen zeer kwaadaardig. Hij is een slecht gespeeld typetje in een nazi-film. Bij de verkiezingen zal ik hem compleet in de vernieling rijden.”
3
Naar zijn mening gevraagd over het ontslag van Vincent Van Quickenborne antwoordt Stefaan De Clerck :
“Het kwam de schobbejak uiteraard zeer goed uit. In Kortrijk staat hij pas op de vierde plek in de populariteitspolls. Hij had beloofd om nooit weg te gaan uit Kortrijk, NOOIT, deed dat dan toch…Van verraad gesproken. Als hij zich nog wat wilde manifesteren in Kortrijk en iets wilde betekenen voor de verkiezingen van 2024 moest hij wel terugkomen. Het zit er dik in dat de super populaire Ruthie, in de volksmond miss Kortrijk, hem in stemmenaantal ver zal overtroeven en hem uit zijn burgemeesterszetel zal stampen. In de pipigate affaire toonde hij zijn meest onbetrouwbare kant door te liegen over zijn betrokkenheid in het bezeiken van een politiecombi. Quickie is een gepatenteerde leugenaar die blijft liegen over het bestaan van het schriftelijk voorakkoord van 11 juli 2012. U zult begrijpen dat met het verraad dat ik heb meegemaakt, ik die man niet moet, erger nog, ik haat de paljas uit de grond van mijn hart. Vulgair cynisme, opportunisme, verraad, leugens, bedrog en bedrieglijke retoriek zijn de drijvende krachten van de man voor wie het doel de middelen heiligt. Persoonlijk heb ik dus niet de minste waardering, alleen gevoelens van grondig misprijzen voor de persoon Vincent Van Quickenborne. Een luchtgitaar ?”
5
Na voortdurend geroddel over haar eigenaardige activiteiten tijdens de gemeenteraadszittingen wil raadslid Tiene Castelein van Team Burgemeester klare wijn schenken :
Tiene : “Op Slechte Qortrijkzanen (FB) valt politieke lyncher Frans Lavaert mij met zijn verbale terreur maandelijks frontaal aan in verband met mijn bezigheden tijdens de gemeenteraadszittingen. Het zit zo. De Kortrijkse gemeenteraadszittingen zijn een oersaaie bedoening. Een maandelijkse neverending story. Het toppunt van politieke kinderachtigheid. Dat sleept elke maand zo’n vier uren aan. De tussenkomsten van de raadsleden van de oppositie zijn langdradig, saai en nooit terzake. Bovendien zijn alle beslissingen al op voorhand genomen door het almachtig college van burgemeester en schepentjes. Luisteren doen ze niet, ze dutten in, een verplicht maandelijks nummertje, er is niets meer aan te doen en wij van de meerderheid mogen onze mond niet open doen. Wat zit ik daar dan te doen behalve mijn tijd te vergooien ? Was ik maar nooit op die lijst gaan staan en verkozen geraakt. Ik wil niet afwezig blijven, dan mis ik mijn zitpenningen, zo’n 300 euroots per maand, waarmee ik elke maand met mijn geliefde eens goed kan gaan eten. Derhalve vul ik de tijd nuttig in met mijn beroepsbezigheden, mijn advocatenwerk. Vandaar mijn voortdurend getik op mijn tablet en smartphone. Is daar, in mijn geval, iets mis mee ? Ben ik daarom een cynische nihilist ? Nee toch ! Niemand lijdt daaronder en ik val niemand lastig. Mocht ik volgend jaar, wegens niet aflatende druk van Quickie, toch weer op de kieslijst belanden, vraag ik nu al aan de Kortrijkzanen zeker niet voor mij te stemmen. Het politiek leven wemelt van gruwelen, de gemeenteraadszittingen zijn er een van. En die zuinige zitpenningen zijn nu ook weer niet zo verschrikkelijk belangrijk dat mijn liefde voor mijn geliefde Tijl onder het gemis ervan veel zou lijden. Meer heb ik daar niet over te vertellen.”
3
De wilde avonturen van Mike Love Tattoo in Kortrijk : “Ik heb de liefde nog bedreven in een eivolle kinepolis-zaal.”
Mike Love Tattoo (55) vertelt :
Ik ben al ruim 30 jaar de bekendste tattoo-artiest van Noord West Europa, maar sommigen zullen mij wellicht ook nog herkennen als de topverleider tijdens Temptation Island in 2002. Ik had al die tijd een uitgesproken foute mening, wat met het ouder worden niet veranderd is. Ik ben al veel jaren samen met mijn Russische lellebel Genya van 37 jaar, een bloedmooie, sensuele, goed verzorgde klassevrouw die mij alle dagen gelukkig maakt. Een topwijf bij wie de wellust van haar aangezicht stroomt.
De groezelige Vlasmarkt is mijn thuis, het meest kleurrijke plein van Kortrijk. Je hebt er drie beruchte nachtkroegen en de mooiste mix bevolkingsgroepen van de stad. Werkers, doppers, tjoolders, hooligans, verkrachters, straatvechters, drugverslaafden, dronkaards, criminelen, negers, halfnegers, smeerlappen, kontebonkers, psychopaten, dieven, brandstichters, illegalen, avonturiers, oude sletten, muzikanten, creatievelingen, dreadlockers met kauwgom in hun haar, enzoverder. De Vlasmarkt is al jaren gekend als dé neuk-en drugsbiotoop van Kortrijk. Er wordt op bankjes gepoept en gerookt tot ze er van vallen. In plaats van de drugs en poepers aan te pakken, liet de stad de bankjes wegnemen. Maar bon, de cocaïne overspoelt nu de Vlasmarkt die omgedoopt werd tot Glasmarkt omdat er elke nacht met bierglazen wordt gesmeten. Ook Quickie was er destijds om het zo te zeggen kind aan huis toen hij zijn eerste stappen zette in de wereld van de coke en de vrije liefde.
De Wijngaardstraat, palend aan de Glasmarkt, is mijn straat. Ik zag deze goed draaiende commerciële straat doodbloeden, door de komst van het winkelcentrum K. Er is nu gelukkig een heropflakkering. Er zijn tal van leuke zaakjes in de Wijngaardstraat, zoals loungebar Moodis. Verder heb je ook de kaasboer, de messenslijper, afspanning oud cortrycke, pietje de brillenboer en het leegstaande pand van dujardin dat ze aan de straatstenen niet kwijt kunnen.
Ik ben opgegroeid voor galg en rad op ’t Eiland in Harelbeke. Een achterbuurt waar serieuze mensen best wegblijven. Mijn opvoeding werd totaal verwaarloosd waardoor ik als jonge belhamel opgroeide in ondeugd, kwaadaardigheid, perversiteit, boosheid en criminaliteit. Mijn moeder dreef er een goed renderende nachtkroeg, waar de vrouwen lichtekooien waren en de mannen de vrouwen aanrandden en met het geld smeten. Mijn moeder was de allerknapste vrouw van Harelbeke en omstreken. Ze was een onvolprezen versierdame achter de bar. De kroeg werd platgelopen door geile mannen en door wijven van laag allooi, die haar met zilte ogen aanstaarden en haar het hof maakten, wat ook vaak lukte. Mama was een mannenverslindster en had een vrije geest in een verleidelijk lichaam. Ze was vrijgezel, een feministe avant la lettre. Kortom, mijn mama was maatschappelijk geslaagd. Ik ben haar evenbeeld.
Mijn waterbed delen met een vrijgevochten vrouw is mijn favoriete plekje. Ik ben er op mijn gemak, ik ontvang er dagelijks gewillige dames (lacht). Ik ben een libertijn buiten categorie. Genya weet dat en kan ermee leven, ze kan niet anders, wat zou ze anders, zonder mij is ze illegaal, mijn onvervangbare geile Russinne. Af en toe een plezierke met een meiske van mijn allooi, waarom niet ? Genya heeft haar jaloezie afgeleerd. Even serieus: Geniya en ik denken aan trouwen. Volgens de Russisch-orthodoxe ritus. Genya is zeer godsdienstig en onnoemelijk godvruchtig. Ooit dacht ze eraan om in te treden in een slotklooster, maar na een woeste vrijpartij heb ik haar op andere gedachten kunnen brengen. Ik zie haar wreed gaarne.
Wat de werken op de Glasmarkt betreft, het is hallucinant hoe deze blijven aanslepen. Het ligt al drie jaar stil. Het onkruid staat metershoog, op de hoek van de Glasmarkt en de Tuinstraat. Er staan zelfs hennepplanten tussen, wachtend om geoogst te worden (lacht). Waarom moet dat toch altijd zo lang aanslepen allemaal? Volgens de talk of the town is er corruptie in het spel. Schepentje Maddens ? Waar hangt hij uit ? Bij zijn scharrel de roste muize ? Het koppel verlamt de goede werking van het college van burgemeester en schepentjes. Een koppel in het stadsbestuur, dat is illegaal. Maar de anderen en Quickie doen er het zwijgen toe. En Quickie, al is hij mijn dikste vriend, hij is een geboren leugenaar.
Buda Kitchen, in de Budastraat is mijn favoriete restaurant. Ik trek er dagelijks heen, veel goedkoper dan de klassieke restaurants. Men verwijt mij dat ik de Kortrijkse middenstand, de horeca, niets gun en ’t heilig herte rijk maak. Omdat ik een gepatenteerde gierigaard ben, een krententeller, zo beweren kwatongen. Ach, laat ze roddelen. Je eet er superlekker en betaalbaar, het is een fantastische ontmoetingsplaats, je hebt er tof personeel en directeur Wino Baeckelandt is een kameraad en een brave mens, zeggen ze. Maar ze zeggen zoveel. Mijn favoriet is er zonder twijfel de préparé, extreem lekker. Of een stutte met gekap, heerlijk gewoon. Met de euroots die ik uitspaar koop ik juwelen voor mijn Russische del. Fake jewelry. Maar ze merkt het niet eens.
In de Kinepolis kom ik tot rust. Ik betaal nooit, af en toe word ik betrapt, maar daar trek ik mij niks van aan. Want Joost Bert is een van mijn beste vrienden, dus dat passeert. Pittig detail: ik heb nog geneukt in de Kinepolis, met een geile truut van net achttien uit ’t Amsterdams poortje, gewoon voor het scherm op de eerste rij. De zaal zat eivol, dat wond ons danig op. Ik schoot mijn zaad tot op het scherm. De hele zaal lag in een deuk. Dàt waren tijden, man ! Het was tijdens een oersaaie film van Ingmar Bergman, herinner ik me nog, Fanny en Alexander (schaterlach).
De stadsgenoot die ik het meest bewonder, daar ga ik niet flauw over doen, het is burgemeester Vincent Van Quickenborne. Alleen Vincent kan zaken echt in beweging zetten in Kortrijk. Ik ben een groupie van hem, niet van zijn partij. Waar ik het wel moeilijk mee heb is dat hij zo mateloos kan liegen. Neem nu dat schriftelijk politiek voorakkoord van 2012. Waarom liegt hij daarover en zegt hij dat het niet bestaat, terwijl het volgens Frans Lavaert wél bestaat. De onvolprezen Kortrijkwatcher heeft het akkoord boven water gebracht. Ik praat daar niet graag over en zal er echt niet verder over lullen. Maar Vincent is en blijft mijn grootste vriend. Op die manier wordt er mij veel vergeven als ik eens buiten de lijntjes kleur. Hij heeft nu Ruthie, de roste muize, buiten gebonjourd, een goede zaak voor onze stad.
Dit zou ik veranderen in Kortrijk. Smijt schepentje Axel Weydts buiten en maak alle parkings gratis en schaf Parko af, we worden als auto-eigenaars al genoeg gekloot en uitgeperst. Schaf de fietszones af. Totaal nutteloos, om met 2 kilometer per uur achter een knar van 97 te rijden. Waar ik het ook moeilijk mee heb, zijn die belachelijke regenboogzebrapaden van homo Weydts. Natuurlijk mag iedereen een eigen seksuele geaardheid hebben en het met zijn Duitsche schaper, zijn schoonmoeder of zijn buurvrouw doen, maar zie het niet als een godsdienst. Je moet er niet voortdurend opzichtig in iemand aangezicht mee staan zwaaien. Homo’s en consorten zijn ook maar mensen.
Mijn motto is : alles moet kunnen, als het maar lekker is en geestig blijft.
Mike Love Tattoo
6
Een openhartig gesprek met wouldbe burgemeester Ruthie Vandenberghe, een rasechte Kortrijkzane, die de stad en haar inwoners oprecht graag ziet.
Jarretel : U werd van het burgemeesterschap verjaagd. Hoe verliep het gesprek tussen u en Van Quickenborne ?
Ruthie : Quickie hield geen blad voor de mond en blafte mij toe dat hij weer burgemeester wou worden. Bij die abrupte mededeling raakte ik compleet van mijn melk. Natuurlijk was ik kwaad, schoot in een razende colère, voelde mij tot op het bot vernederd. Ik brieste Quickie toe dat ik zijn wens om weer burgemeester te worden een heel slecht idee vond, maar Quickie volhardde, er was niets aan te doen. Het was heel emotioneel, maar de boel op stelten zetten was zinloos. Ook Quickie werd kwaad, zijn ogen keken mij zeer kwaadaardig aan. Hij zette door en ik werd tot ordinair schepentje gedegradeerd, zogezegd eerste schepentje, wat juridisch een lege schelp is. Mijn wedde zal zakken van 10.368 naar 7.776 euroots per maand. Een gat in mijn budget en in mijn kleerkast. Maar daar lig ik niet van wakker, ik ben geen materialist.
Jarretel : Kunt u nog door één deur met Quickie ?
Ruthie : Natuurlijk niet. Met dat verraad kan ik niet leven. Daarom zin ik op weerwraak in 2024. Ik overweeg mij, met enkele gelijkgezinden, af te scheuren van Team Burgemeester en met een nieuwe lijst van wal te steken bij de volgende verkiezingen. Schepentje Maddens, mijn lief, zal meedoen, samen met Wouter Allijns, Stefanie Demeyer, Koentje Byttebier en Nicolas Beugnies. Lien Claassen, Helga Kints en Tiene Castelein twijfelen nog, maar ze hellen sterk over in mijn richting. De ambitieuze Wouter Allijns droomt ervan om in 2036 burgemeester te worden. Dat is nog lang. We zullen zien.
Jarretel : Welk gevoel overheerst er momenteel bij u ?
Ruthie : Walging, afkeer, ontgoocheling, frustratie. Ik kan dat niet wegsteken. Mijn vertrouwen in Quickie en in de politiek is compleet om zeep.
Jarretel : Waar bent u het meest trots op ?
Ruthie : Rond de positieve mentaliteit van mensen werk ik graag. Mijn realisaties voor de stad Kortrijk zijn niet in enkele zinnen te vatten. Ik ben visionair, ben geen ééndagsvlieg en ik zie mijn Kortrijkzaantjes dolgraag en zij zien mij even graag. Gisterenavond hoorde ik, in afspanning Balthazar, enkele Kortrijkzanen over mij bezig. Het was een en al gestoef en ook ontgoocheling over het feit dat ik als burgemeester brutaal door Quickie aan de deur werd gezet. Hoe Quickie zich ook uitput om de sympathieke burgemeester uit te hangen, en zijn populariteit de hoogte in te blazen, hij zal niet slagen. Daar sta ik garant voor.
Jarretel : Ze noemen u miss Kortrijk of de koningin van de Broeltorens omdat u graag in de gazetten staat te pronken als een modepop.
Ruthie : Ik kan niet verduiken dat ik een uitgebreide dressing heb op maat van mijn uitbundige garderobe. Maar is dat belangrijk ? Ik vind het wel heel tof om in de kranten te staan en mijn vele realisaties breed uit te smeren en om mijn populariteit aan te scherpen. Is daar iets mis mee ?
Jarretel : Wat denkt u van de leugen van Quickie over het schriftelijk voorakkoord van 2012 dat zijn vervolg kent in de legislatuur 2018 – 2024 ?
Ruthie : Ja, dat is inderdaad een schandelijke en schaamteloze leugen. Dat vergeef ik hem nooit. Een reden temeer dat ik mij afscheur en een nieuwe lijst trek in 2024. Ik zet nu alles op alles om Quickie te verslaan en om weer burgemeester te worden. Meer kan ik daar voorlopig niet over vertellen.
Jarretel : Hebt u een motto ?
Ruthie : Het enige wat men met liegen bereikt, is niet geloofd te worden als men de waarheid spreekt. Van Aristoteles. Van toepassing op Quickie.
4
……… klik op de foto
Als er mist is in mijn hoofd, dan ga ik naar Wissant. Wit Zand. Ruige zee, kliffen, beetje cafardeux.
Ik ben een warhoofd. Spring niet van de kliffen.
Ik moet er voldoende tijd voor uittrekken want als ik er kom begin ik spontaan aan m’n eigen avonturenkamp. Heerlijk MTB-ritje, magische kitesurf sessie. Geëxciteerd om geen kans te missen om op te gaan in de natuur, extreme vorm van fomo. Misschien ook een beetje bang om meteen geconfronteerd te worden met mijn gedachten, met de mist in mijn hoofd.
Als ik in Wissant ben vertoont mijn naïef gezicht een behaaglijk glimlachje en krijgen mijn ogen iets dromerigs. Ik ga dan natuurlijk niet gek doen en van de kliffen springen.
Dan voel ik de nood om te schrijven en om die schrijfsels met gelijkgezinden te delen. Wellicht louter therapeutisch. Of misschien omdat als je je gedachten deelt ze ook officieel uitgeklaard zijn en de mist daardoor een beetje optrekt?
Ik ben een ijdeltuit.
Soit. Vandaag is dag 2 in Wit Zand. Modus avonturenkamp werd abrupt doorbroken door Carian, de storm. Wat rondgewandeld, de wind zijn gang laten gaan. Carian zat precies ook in mijn hoofd. Mist trok niet op. Verwoede pogingen ondernomen om mijn gedachten op een rij te zetten.
Ik ben een volgeling van Dirk De Wachter.
Ben ik gelukkig? Ben ik goed bezig? Wat is goed bezig zijn? Wat ga ik de komende jaren doen? Ben ik een eeuwige twijfelaar die blijft trappelen in twijfels? Wat is mijn hoger doel?
Ik ben een zelfingenomen interseksueel. Ik bemin mezelf.
Wow! Pittige spinsels en vragen. Zou ik die wel durven opschrijven en delen? Eigenlijk wel want als cultuurschepen heb ik mee gesupporterd om van ‘broosheid’ ons thema voor Kortrijk culturele hoofdstad te maken. What you practice what you preach!.
Dus, here we go!
Ik ben een druktemaker.
Al +9 jaar geniet ik het enorme voorrecht om voltijds aan politiek te doen. Vlaams Parlementslid en cultuurschepen. Omgeven door machtige collega’s en medewerkers. Van ’t beste. Ongelooflijk boeiende contacten kunnen leggen. Elke dag de kans om met je passie bezig te zijn.
Unieke band opgebouwd met Kortrijk. Ik ben hier een nieuwkomer maar het allerleukste wat ik tot nu toe in mijn leven mocht doen is cultuurschepen in Kortrijk mogen zijn. Ik ben zo dankbaar dat ik Kortrijkzaan mag zijn. Elke dag ontmoet ik boeiende mensen met wilde plannen.
Zoveel ziel in onze stad. Ik besef heel goed dat ‘cultuur’ niet het eerste thema is waar de bevolking wakker van ligt. Veiligheid, netheid, mobiliteit, zich thuis voelen. Dat zijn de dingen die er in het dagelijkse leven toe doen. Maar wat zou ons leven zijn zonder verbeelding? Cultuur is de ziel van onze stad.
Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten.
God is voor velen dood. De natiestaat is vergane glorie. Wat overschiet is decadentie, geld, en het materiële. Cultuur is wat mij betreft de antithese op de postmoderne leegte. Het is eigen aan ons ‘mens zijn’ om te connecteren met zaken die het materiële overstijgen. Een blik in de ziel van een kunstenaar is in zekere zin religie. Dankzij hen zien we dingen waar we normaal blind voor zijn. Ik ben een grote fan van Albert Camus en Dirk De Wachter. Mijn huisfilosofen. Dat er een absolute grond is om dat te doen. De dokter in ‘la Peste’ gaat mensen helpen omdat hij zich verzet tegen de idee dat zieken gestraft werden door God. Bij DDW verlies ik mijzelf en barst in tranen los.
Ik ben agnotiscus maar zie mezelf wel als Christenmens omdat het deel uitmaakt van mijn identiteit. De Bijbel is niet de grond van mijn moraal maar wel de manier waarop ik mijn moraal heb aangeleerd, intstrumenteel. Ik volg Camus. Zonder Bijbel, Zonder Koran, zonder religie moeten we het goede doen, gewoon omdat we ons verzetten.
Ik weet niet waarom ik nu plots de bocht maakte richting Camus en Dirk De Wachter. Misschien omdat ik in hen ook een soort kunstenaars zie.
Ik ben een praalhans.
To the point nu. Hoe dichter de verkiezingen naderen hoe rustelozer ik word. Niet omwille van mijn eigen positie. Zowel binnen als buiten de politiek kom ik op mijn pootjes terecht. Het onbekende spreekt mij zelfs aan. We zien wel waar de wind ons blaast. Ik ben vooral rusteloos van de manier waarop men vandaag over politiek spreekt en denkt. Ik ben echt bang dat getalenteerde mensen niet meer zullen springen.
Ik doe niet aan zelfverheerlijking.
Ik haat pseudo-intellectueel gedaas.
Politiek en ondernemerschap staan wat mij betreft op dezelfde lijn: impact, de wereld veranderen. Ik maak het concreet. Ik kijk heel erg op naar Lorin Paryss en Hermes Sanctorum. Beide zaten in het Vlaams Parlement. Lorin hertekende er de wetgeving rond pleegzorg en gaf daarmee heel wat kindjes perspectief. Hermes streed voor dierenwelzijn, verzette bakens maar botste ook op de limieten van de politiek. Hij startte Paleo op en zorgt daarmee voor een kwantumsprong inzake diervriendelijke voedselvoorziening.
Mijn broer Stéphane Ronse geloofde heel erg in een duurzame supply chain op vlak van voeding. Hij startte Foodbag op en gaf honderden lokale voedingsproducenten een machtig economisch perspectief. Mijn verheerlijking van personages als Lorin, Hermes, mijn broer en Dirk De Wachter grenst aan de oneindigheid.
Politiek en ondernemerschap zijn een continuüm. Het gaat om de wereld veranderen. Je moet in beide durven springen. En je moet jezelf voortdurend in vraag durven stellen.
Ik kan niet leven zonder zonde. Ik ben een libertijn, ik hou van seksuele excessen.
Ben ik nog de juiste man op de juiste plaats? Ben ik nog voldoende scherp? Maak ik nog het verschil? Impact, impact, impact is het antwoord. Als ik me opnieuw verkiesbaar stel dan is mijn lat minstens wat Lorin, Hermes, mijn broer en Dirk De Wachter op maatschappelijk en emotioneel vlak bereikten. Als ik niet geloof dat ik dat kan dan moet ik iets anders gaan doen.
Onze samenleving gaat gebukt onder enorme uitdagingen: Hoe zorgen we ervoor dat onze sociale zekerheid overeind blijft? Hoe vrijwaren de komende generaties van zware schulden? Hoe zorgen we ervoor dat onze gedeelde waarden, normen blijven bestaan? Hoe gaan we om met onze beperkte ruimte? Hoe vrijwaren we de kwaliteit van ons onderwijs?
Ik ben een Sturm und Dranger.
Ik ben een verfijnd mens, een romanticus met een ernstige kans op slagen bij klassevrouwen en lgbtq+ers.
Uitdagingen waarvoor we zowel in ‘het ondernemerschap’ als in ‘de politiek’ de knapste koppen nodig hebben.
Ik zie de knapste koppen de laatste tijd vooral ‘weglopen’ uit de politiek en dat maakt me bezorgd. Een parlement, gemeenteraad, schepencollege. Daar kan je echt impact hebben. Er komt soms ‘shit’ bij kijken maar volgens mij krijg je die ook in de ‘private sector’.
Wat mij in Wissant brengt is mijn zoektocht naar impact. Want impact hebben staat voor mij op dezelfde lijn als geluk.
Ik ben een narcist. Ik koester een idiote bewondering voor Dirk De Wachter.
Ik weet wat ik wil. Ik beleef mijn gelukkig uur. Ik ben geboren in een machtige samenleving, oneindig veel kansen. Goeie zuurstof, zalige gezondheidszorg, schitterend onderwijs, prachtige natuur, een goeie pastoor, dokter, meester, juffrouw, ‘boeken aan mijn voeten’ die mij de wereld leerden begrijpen een geestig dorp, Ik voelde me vrij en thuis.
Ik wil dat de generaties die ons opvolgen in een nog betere samenleving opgroeien. Dat betekent herverdeling. Mensen die een stuk van de baten van hun inspanningen in ‘de pot’ leggen, daar een draagvlak voor vinden. Het gevoel hebben dat iedereen die bijdraagt ook blij is met ‘het systeem’.
Ik ben een wonderbaarlijke mens. Een politieke klassebak.
Dat is ook de reden waarom ik in het Vlaams Parlement het thema ‘Werk’ opvolg. Ik geloof echt dat het systeem op vandaag is doorgeslagen. Werken en bijdragen wordt niet meer aangemoedigd. Ondernemerschap wordt teveel afgestraft. Nochtans liggen daar de sleutels van onze toekomst. Misschien is mijn rol de voorbije jaren iets teveel die van ‘zweep functie’. Maar ergens heb ik wel het gevoel dat ook die functie nodig is in een democratie.
Morgen is er kennelijk goeie wind en een zonnetje in Wissant Wit Zand. Dat betekent dat ik ga kitesurfen. Mogelijk trekt de mist in mijn hoofd dan volledig op. Ik ben een avonturier.
Ik ben een christenmens, geen ouder wordende hypocriet. Ik haat onsamenhangend gezwets.
Ik weet niet of iemand zichzelf zo hard zal afpeigeren om dit schrijfsel tot het laatste woord door te lezen maar ik vond het in ieder geval therapeutisch om alle gedachten op papier te zetten met een goed glas wijn en Dirk De Wachter aan mijn zijde. Mijn toekomst is geen doodlopende straat. Ik ben geen boerenlul, maar un homme du monde. Ik ben smoorverliefd op Zuhal Demir. ’s Nachts kan ik niet slapen, dan denk ik aan Zuhal, aan Hilde Crevits en andere politieke topmodellen.
Ach, laat de ijverzuchtigen de pleurus krijgen.
Vrij naar Axel Ronse
Schepentje van cultuur
4