……… klik op de foto
Als er mist is in mijn hoofd, dan ga ik naar Wissant. Wit Zand. Ruige zee, kliffen, beetje cafardeux.
Ik ben een warhoofd. Spring niet van de kliffen.
Ik moet er voldoende tijd voor uittrekken want als ik er kom begin ik spontaan aan m’n eigen avonturenkamp. Heerlijk MTB-ritje, magische kitesurf sessie. Geëxciteerd om geen kans te missen om op te gaan in de natuur, extreme vorm van fomo. Misschien ook een beetje bang om meteen geconfronteerd te worden met mijn gedachten, met de mist in mijn hoofd.
Als ik in Wissant ben vertoont mijn naïef gezicht een behaaglijk glimlachje en krijgen mijn ogen iets dromerigs. Ik ga dan natuurlijk niet gek doen en van de kliffen springen.
Dan voel ik de nood om te schrijven en om die schrijfsels met gelijkgezinden te delen. Wellicht louter therapeutisch. Of misschien omdat als je je gedachten deelt ze ook officieel uitgeklaard zijn en de mist daardoor een beetje optrekt?
Ik ben een ijdeltuit.
Soit. Vandaag is dag 2 in Wit Zand. Modus avonturenkamp werd abrupt doorbroken door Carian, de storm. Wat rondgewandeld, de wind zijn gang laten gaan. Carian zat precies ook in mijn hoofd. Mist trok niet op. Verwoede pogingen ondernomen om mijn gedachten op een rij te zetten.
Ik ben een volgeling van Dirk De Wachter.
Ben ik gelukkig? Ben ik goed bezig? Wat is goed bezig zijn? Wat ga ik de komende jaren doen? Ben ik een eeuwige twijfelaar die blijft trappelen in twijfels? Wat is mijn hoger doel?
Ik ben een zelfingenomen interseksueel. Ik bemin mezelf.
Wow! Pittige spinsels en vragen. Zou ik die wel durven opschrijven en delen? Eigenlijk wel want als cultuurschepen heb ik mee gesupporterd om van ‘broosheid’ ons thema voor Kortrijk culturele hoofdstad te maken. What you practice what you preach!.
Dus, here we go!
Ik ben een druktemaker.
Al +9 jaar geniet ik het enorme voorrecht om voltijds aan politiek te doen. Vlaams Parlementslid en cultuurschepen. Omgeven door machtige collega’s en medewerkers. Van ’t beste. Ongelooflijk boeiende contacten kunnen leggen. Elke dag de kans om met je passie bezig te zijn.
Unieke band opgebouwd met Kortrijk. Ik ben hier een nieuwkomer maar het allerleukste wat ik tot nu toe in mijn leven mocht doen is cultuurschepen in Kortrijk mogen zijn. Ik ben zo dankbaar dat ik Kortrijkzaan mag zijn. Elke dag ontmoet ik boeiende mensen met wilde plannen.
Zoveel ziel in onze stad. Ik besef heel goed dat ‘cultuur’ niet het eerste thema is waar de bevolking wakker van ligt. Veiligheid, netheid, mobiliteit, zich thuis voelen. Dat zijn de dingen die er in het dagelijkse leven toe doen. Maar wat zou ons leven zijn zonder verbeelding? Cultuur is de ziel van onze stad.
Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten.
God is voor velen dood. De natiestaat is vergane glorie. Wat overschiet is decadentie, geld, en het materiële. Cultuur is wat mij betreft de antithese op de postmoderne leegte. Het is eigen aan ons ‘mens zijn’ om te connecteren met zaken die het materiële overstijgen. Een blik in de ziel van een kunstenaar is in zekere zin religie. Dankzij hen zien we dingen waar we normaal blind voor zijn. Ik ben een grote fan van Albert Camus en Dirk De Wachter. Mijn huisfilosofen. Dat er een absolute grond is om dat te doen. De dokter in ‘la Peste’ gaat mensen helpen omdat hij zich verzet tegen de idee dat zieken gestraft werden door God. Bij DDW verlies ik mijzelf en barst in tranen los.
Ik ben agnotiscus maar zie mezelf wel als Christenmens omdat het deel uitmaakt van mijn identiteit. De Bijbel is niet de grond van mijn moraal maar wel de manier waarop ik mijn moraal heb aangeleerd, intstrumenteel. Ik volg Camus. Zonder Bijbel, Zonder Koran, zonder religie moeten we het goede doen, gewoon omdat we ons verzetten.
Ik weet niet waarom ik nu plots de bocht maakte richting Camus en Dirk De Wachter. Misschien omdat ik in hen ook een soort kunstenaars zie.
Ik ben een praalhans.
To the point nu. Hoe dichter de verkiezingen naderen hoe rustelozer ik word. Niet omwille van mijn eigen positie. Zowel binnen als buiten de politiek kom ik op mijn pootjes terecht. Het onbekende spreekt mij zelfs aan. We zien wel waar de wind ons blaast. Ik ben vooral rusteloos van de manier waarop men vandaag over politiek spreekt en denkt. Ik ben echt bang dat getalenteerde mensen niet meer zullen springen.
Ik doe niet aan zelfverheerlijking.
Ik haat pseudo-intellectueel gedaas.
Politiek en ondernemerschap staan wat mij betreft op dezelfde lijn: impact, de wereld veranderen. Ik maak het concreet. Ik kijk heel erg op naar Lorin Paryss en Hermes Sanctorum. Beide zaten in het Vlaams Parlement. Lorin hertekende er de wetgeving rond pleegzorg en gaf daarmee heel wat kindjes perspectief. Hermes streed voor dierenwelzijn, verzette bakens maar botste ook op de limieten van de politiek. Hij startte Paleo op en zorgt daarmee voor een kwantumsprong inzake diervriendelijke voedselvoorziening.
Mijn broer Stéphane Ronse geloofde heel erg in een duurzame supply chain op vlak van voeding. Hij startte Foodbag op en gaf honderden lokale voedingsproducenten een machtig economisch perspectief. Mijn verheerlijking van personages als Lorin, Hermes, mijn broer en Dirk De Wachter grenst aan de oneindigheid.
Politiek en ondernemerschap zijn een continuüm. Het gaat om de wereld veranderen. Je moet in beide durven springen. En je moet jezelf voortdurend in vraag durven stellen.
Ik kan niet leven zonder zonde. Ik ben een libertijn, ik hou van seksuele excessen.
Ben ik nog de juiste man op de juiste plaats? Ben ik nog voldoende scherp? Maak ik nog het verschil? Impact, impact, impact is het antwoord. Als ik me opnieuw verkiesbaar stel dan is mijn lat minstens wat Lorin, Hermes, mijn broer en Dirk De Wachter op maatschappelijk en emotioneel vlak bereikten. Als ik niet geloof dat ik dat kan dan moet ik iets anders gaan doen.
Onze samenleving gaat gebukt onder enorme uitdagingen: Hoe zorgen we ervoor dat onze sociale zekerheid overeind blijft? Hoe vrijwaren de komende generaties van zware schulden? Hoe zorgen we ervoor dat onze gedeelde waarden, normen blijven bestaan? Hoe gaan we om met onze beperkte ruimte? Hoe vrijwaren we de kwaliteit van ons onderwijs?
Ik ben een Sturm und Dranger.
Ik ben een verfijnd mens, een romanticus met een ernstige kans op slagen bij klassevrouwen en lgbtq+ers.
Uitdagingen waarvoor we zowel in ‘het ondernemerschap’ als in ‘de politiek’ de knapste koppen nodig hebben.
Ik zie de knapste koppen de laatste tijd vooral ‘weglopen’ uit de politiek en dat maakt me bezorgd. Een parlement, gemeenteraad, schepencollege. Daar kan je echt impact hebben. Er komt soms ‘shit’ bij kijken maar volgens mij krijg je die ook in de ‘private sector’.
Wat mij in Wissant brengt is mijn zoektocht naar impact. Want impact hebben staat voor mij op dezelfde lijn als geluk.
Ik ben een narcist. Ik koester een idiote bewondering voor Dirk De Wachter.
Ik weet wat ik wil. Ik beleef mijn gelukkig uur. Ik ben geboren in een machtige samenleving, oneindig veel kansen. Goeie zuurstof, zalige gezondheidszorg, schitterend onderwijs, prachtige natuur, een goeie pastoor, dokter, meester, juffrouw, ‘boeken aan mijn voeten’ die mij de wereld leerden begrijpen een geestig dorp, Ik voelde me vrij en thuis.
Ik wil dat de generaties die ons opvolgen in een nog betere samenleving opgroeien. Dat betekent herverdeling. Mensen die een stuk van de baten van hun inspanningen in ‘de pot’ leggen, daar een draagvlak voor vinden. Het gevoel hebben dat iedereen die bijdraagt ook blij is met ‘het systeem’.
Ik ben een wonderbaarlijke mens. Een politieke klassebak.
Dat is ook de reden waarom ik in het Vlaams Parlement het thema ‘Werk’ opvolg. Ik geloof echt dat het systeem op vandaag is doorgeslagen. Werken en bijdragen wordt niet meer aangemoedigd. Ondernemerschap wordt teveel afgestraft. Nochtans liggen daar de sleutels van onze toekomst. Misschien is mijn rol de voorbije jaren iets teveel die van ‘zweep functie’. Maar ergens heb ik wel het gevoel dat ook die functie nodig is in een democratie.
Morgen is er kennelijk goeie wind en een zonnetje in Wissant Wit Zand. Dat betekent dat ik ga kitesurfen. Mogelijk trekt de mist in mijn hoofd dan volledig op. Ik ben een avonturier.
Ik ben een christenmens, geen ouder wordende hypocriet. Ik haat onsamenhangend gezwets.
Ik weet niet of iemand zichzelf zo hard zal afpeigeren om dit schrijfsel tot het laatste woord door te lezen maar ik vond het in ieder geval therapeutisch om alle gedachten op papier te zetten met een goed glas wijn en Dirk De Wachter aan mijn zijde. Mijn toekomst is geen doodlopende straat. Ik ben geen boerenlul, maar un homme du monde. Ik ben smoorverliefd op Zuhal Demir. ’s Nachts kan ik niet slapen, dan denk ik aan Zuhal, aan Hilde Crevits en andere politieke topmodellen.
Ach, laat de ijverzuchtigen de pleurus krijgen.
Vrij naar Axel Ronse
Schepentje van cultuur
4