Beste jarretel, geachte heer hoofdredacteur, was zo vrij u zopas een relaas over te maken van een gebeurtenis die onlangs ons schooltje overkwam. Een eventuele publicatie zou ons ten zeerste verplichten. Alles voor de mentale volksgezondheid!
Met bijzondere hoogachting,
Christian
Eerste Keus
Ik ben van mening dat als het goed is het ook eens mag gezegd worden. Ik heb het over de inspanningen die onze regionale, federale en commerciële zenders naar voor brengen om ons zwalpende, niet-wetende, verontruste en onbesliste kiezers wegwijs te maken in de duistere en soms ondoorgrondelijke wereld van het politieke bestuur. We worden verwend: de Afspraak, Kies24, het Conclaaf, de Verkiezingstafel…het kan niet op.
Vooral de inspanningen om de jeugd dichter bij politiek te brengen verdient alle waardering. Het programma Eerste Keus schiet hierbij de hoofdvogel. Hoe mooi toch, bijna het summum der democratie, dat wij, stuurloze jongeren, die hooggeplaatste bestuurders zomaar alle vragen mogen stellen. Vroeger was het anders . Voor uw 21 moest ge uw bek houden en naar mama en papa, Mr. Pastoor en de Meester luisteren.
Maar kijk, de tijden veranderen.
In het schooltje waar ik les volg in het derde ‘Bewaar’ van de Kleuter en Basisschool “Het Zonnestraaltje” in Pervijze, waren we dan ook zeer verblijd toen onze directrice mevrouw Burnie Outtie (een zij-instroomster die vroeger nucleaire geneeskunde doceerde aan de KUl) ons tijdens het springuurtje tussen de melk en de potjestraining de blijde mare bracht dat ons schooltje door de VRT uitverkoren was om aan een uitzending van de Eerste Keus mee te werken.
Hoera, natuurlijk. U zal nu wellicht opmerken of het wel relevant is dat we als 4-6 jarigen in de mogelijkheid zijn om het politieke gild reeds het vuur aan de schenen te leggen. Maar mispak u niet. Wij zijn van in de wieg opgegroeid met de smartphone en algoritmen en A.I. zijn ons dagelijks speelterrein. En plus vormen wij de toekomst die binnen een 15-tal jaren, en een 50-tal regeringen verder, het zal voor het zeggen hebben. Jawel, vroeg geleerd…! Daarbij past het perfect bij de strategie van onze staatsomroep om zo vroeg mogelijk de jeugd bij hun kijkvoer te kunnen voegen. Het hoeft niet altijd Ketnet te zijn, en daarbij zijn we niet allemaal Tik-Tok kindjes en Instagram gluurders.
En warempel, verleden week kwam reeds een TV-crew ter plaatse. Aangevoerd door die overjaarse scouts leider Ben Waes en dat halfbakken soepkieken Pieterjan Desmet. Om ons wat op te warmen hadden ze gotbetert een poppenkastje in elkaar geflanst, een soort spin-off van de Fabeltjes Krant . Meneer den Uil vertelde ons dat de “inwoners van het grote dierenbos mochten kiezen welke sujetten hen de beste nootjes en de mooiste nestkastjes gingen bezorgen en ze daarvoor een bolletje mochten rood kleuren. Wie de mooiste bolletjes kreeg zou, in ruil voor dikke noten en grote potten lekkere honing mogen beslissen hoe dit allemaal OK kwam.” En omdat “wij binnenkort als we wat groter waren ook bolletjes gingen mogen kleuren zouden Bumba Bart, Tubbie Tom en Tante Melissa ons komen vertellen hoe we dat het best konden doen.”
Complete onnozelheid, wisten we, maar we gaven die tuinkabouters toch een welwillend applausje. Alleen onze Fatima Farouck, altijd al een speelvogeltje geweest, kon niet nalaten te zingen van “alloo meneer de uil, uw kl..zijn zo vuil”, maar dit passeerde onopgemerkt.
Tijdens het speelkwartiertje hielden we crisisberaad. Onze Pierrot Vendredi, een mulatje van de derde generatie die zich ontpopt had tot een door iedereen aanvaarde natuurlijke klasleider, stelde zijn plan voor, dat we unaniem goedkeurden maar wijselijk geheim hielden.
En kijk, vrijdag j.l. arriveerde het VRT circus. Reikhalzend keken we uit naar onze slachtoffers. De eerste die ten tonele kwam was Bumba Bart, vermomd als een Nonkel Bob, gitaar incluis. Die De Wever natuurlijk. Kort erop intrede van Tubbie Tommie. Door zijn niet Arische trekken, eerder de looks van een illegale nord-africain, wisten we onmiddellijk dat het Van Grieken was. En last but not least Tante Melissa, in een hip mini-rokje en een topje met de afbeelding van een eekhoorntje, kortom een mooie reïncarnatie van tante Terry en Kraakje, wel goed gedaan.
Toen we vraagjes mochten stellen trad ons snode plan in actie. Eerst lieten we ons lieftallige Aissa op hen los. Met een verlegen stemmetje vroeg ze of we “in ons speeltuintje een nieuw schommeltje konden krijgen”. Vertederend antwoorden ze alle drie dat dit zeker kon want “ veel buiten spelen was zeer belangrijk”. Vervolgen stuurden we Muhammed Ben Salami in de vuurlinie. Poeslief vroeg hij of er ook een ‘snoezelhoekje’ kon komen.” Tuurlijk, lieve jongen, kraaiden ze unaniem.
Genoeg geleuterd dachten we. Volgens plan nam ik het woord en vertelde “dat ik uit een gebroken gezin kwam, waar papa mama door werkloosheid en gebrekkige gezondheidszorg respectievelijk aan de drank en de drugs waren geraakt, en elkaar geregeld afklopten, om te eindigen met de concrete vraag of partnergeweld nu al dan niet reeds in het strafwetboek is opgenomen”. Onmiddellijk volgde Jo Achim Bé Noit (eigenlijk noemt hij Joachim Benoit, maar door onze multi-culti inslag wordt zijn naam steeds verkeerd uitgesproken) die stelde dat hij “zich eigenlijk een meisje voelde en vroeg of er nu al werk was gemaakt met de transgenderrechten”. Nadien sprong onze Ali Boeba recht met de vraag of “het miljard aan wapens voor Oekraïne niet beter aan de zorg en het begrotingsgat zou worden gespendeerd en of de jammer genoeg geradicaliseerde jongeren ook geen jeugdsubsidie konden krijgen”
We zagen onze Bumba, Tubbie en Tante verbleken en ongemakkelijk op hun stoel schuiven. Jaja, met hun mond vol tanden zoals we zeggen. Toen we spontaan “c’est la lutte finale” inzetten grepen Waes en en Pieterjan in, riepen cut en begeleiden onze tenoren onder ons boe-geroep vlug naar de uitgang.
Tevreden kwamen we weer samen in het speeltuintje. Hopelijk was onze boodschap over gekomen dat we graag wat worden ingelicht, maar dat ze met hun overdreven betutteling en bepampering de pot op konden. De toekomst wenkt.
Christian Raes
