.
Waarde vriend Jarretelle,
Wil dit waargebeurd verhaaltje op uw Jarretelle plaatsen.
Met veel dank.
Genegen,
Christian Raes
Kunstschaatsen.
Ik heb een lieve en zeer mooie vriendin. Een echt model, een Bengaalse tijgerin.
Rank en slank, benen tot in de oksels, uitnodigende borstjes, Zoeloelippen, en blondine bovendien. (Alhoewel dit laatste geen conditio sine qua non is). Verleden week hebben we haar 78-ste verjaardag gevierd.
Zoals het mensen van onze stand en vooral ouderdom betaamt, geen wilde braspartij natuurlijk. Nee hoor, een succulent chocoladetaartje, met een koffietje, gezellig gezeten aan haar met een fleurig tafelkleedje georneerde keukentafel. Dit alles in haar gezellig service flatje. Gelegen in een parkje, met zicht op een vijvertje, waar donzige baby-eendjes naarstig meepeddelden met hun fiere mama. Zeg zelf, perfecte setting voor een leuke tête a tête.
Nu ben ik een curieus baaske. Het was me opgevallen dat overal in haar flatje mooie kleurenfoto’s hingen van een sierlijke jonge deerne die met een zekere wellust de nobele kunst van het ijsschaatsen beoefende.
Vandaar haar goed figuur, dacht ik wijs.
Ik kon me dan ook niet bedwingen, om quasi ongeïnteresseerd langs mijn neus weg te vragen of “het souvenirs van vroeger waren”.
Ze keek me wellustig aan. Haar mooie blauwe ogen tintelden. “Dat ben ik”, zei ze nederig, “nog mee gedanst in Holiday on ice”. Ja, dan moet je toch even slikken.
Misschien om mij van de schrik te laten bekomen haalde ze fluks de fles Cointreau boven. “IJsblokje? “, vroeg ze lief. Nu lukt het dat ik na een taartje niks liever lust dan Cointreau met een ijsblokje. Voor zo veel gastvrijheid voelde ik me dan ook zedelijk verplicht mij ongelooflijk geïnteresseerd te tonen in haar schaatscarrière. Vol enthousiasme volgde een rondleiding langs de foto’s.
“Kijk hier, Holiday on Ice, Antwerpen, met Robin Coussins”, “hier met de nog zeer jonge Kelly Pfaff “, enz..
Jaja allemaal leuk, kunstig en artistiek verantwoord, en gelukkig was er de Cointreau.
Maar het werd toch wat veel toen ze voorstelde om gezellig samen naar een opgenomen video te kijken waarin onze Belgisch nieuw schaatsfenomeen, een zekere zeer mooie Loena, een wervelende prestatie neerzette. Dat zwaanachtig geschuifel over de ijspiste, en dan als een losgeslagen wasturbiene voortdurend pirouettes draaien, heel zeker, kunstig, prachtig …maar ik zie toch liever voetbal of biljart. Maar beleefd bleef ik “ach”, en “ooh” en “o wat mooi “ roepen, terwijl ik dapper de fles leeg maakte.
Onvermijdelijk kwam de vraag of ik ook liefhebber was van de schaatskunst, en of ik eventueel in was voor een gezamenlijk schaatspartijtje.
Ik kreeg plots last van enkele jeugdtrauma’s.
Primo het obligate rolsschaatsen, waarbij je ijzeren gewrochten met heel wat gevijs en gesjor rond je voeten moest vast binden . Die dingen wogen als lood, en gegarandeerd zat er zo’n roze wiel los zodat je na enkele onnozele ganzenpassen op je kliesters viel.
Secundo een afspraakje met een mooi meisje, genaamd Gisèle, figuerés vous, vanuit la belle ville de Mouscron. Afspraak op de “patinage de Gullegem”.
Ik ging daar af als een complete kluns, die zich amechtig langs de boorden vasthield, terwijl Gisèle er sierlijke baantjes trok. “Une romance perdue”, echt..
Nam nog een teug van de Cointreau. En sprak de wijze woorden: “lieve schat, de enige schaats die ik wil rijden, is een scheve”. Ik vond dit grappig, kreeg een stijve. Maar zag bij mijn geliefde dat het minder gesmaakt werd.
Het afscheid was nogal koel.
Ik schrijf me weer in een biljartclub.
2