klik op de foto

Ook de onversaagde boulevard journalist lange Peter was aanwezig op de pipifuif van minister Quickie. Lange Peter staat al vele jaren bekend als een boezemvriendje van de minister en daar is hij fier op. De perfecte stroop-aan-de-baard smeerder. Of hij ook deelnam aan het combiplassen, daar doet lange Peter geheimzinnig over.
Lange Peter : “Ik moet zeggen, ik weet het niet meer, ik was ten prooi gevallen aan een blackout ten gevolge van het hijsen van te veel omers. Wat ik me wèl nog herinner is dat ik mijn gulp niet open kreeg, na tien minuten wel, maar of ik daadwerkelijk tegen die combi heb gewaterd of niet, ik heb er het raden naar. Tussen de aanwezige opportunisten, vrijbuiters, scharrelaars, gatlikkers, wouldbe maten, klaplopers en nouveau-riche, bevonden zich ook een handvol metalheads. Een drietal van die ruige metalvrienden, die Vincent had leren kennen op Alcatraz, hebben daadwerkelijk tot driemaal toe tegen die combi gepist, onder het brullen van hun favoriete metal songs. Metalheads hebben een andere kijk op de wereld, het zijn alternatievelingen die zich woest gedragen en er niet voor terugdeinzen de vervaarlijke gangster uit te hangen. Of Vincent dat grappig zeiktafereeltje heeft gadegeslagen of helemaal niet, kan ik niet bevestigen of ontkennen. Maar op een zeker moment dacht ik, nu is het genoeg geweest, ik kap ermee. Ik heb mijn gulp weer toegeritst en ben er diep in de nacht in alle stilte vanonder gemuist. Dankzij mijn intieme vriendschap met de minister leid ik nu een benijdenswaardig leventje, en, niettegenstaande ik verre van rijk ben, kan ik mij veel, zoniet àlles permitteren. Professioneel ben ik bijzonder goed geslaagd, dankzij de stilzwijgende overeenkomst om met de minister onder één hoedje te spelen. Het is allemaal nog veel mooier dan al mijn dromen. Lang Leve Quickie!”

3

        klik op de foto

Minister Van Quickenborne bekent dat hij andermaal gelogen heeft.
Na de leugen over het voorakkoord is liegen bij de minister een tweede natuur geworden.

Quickie : “Mijn geluk kon haast niet op aan het begin van mijn verjaardagsfeest, maar naarmate de uren verliepen begonnen mijn vrienden meer en meer een baldadig gedrag te vertonen. De decadentie haalde de bovenhand. Die plasaffaire begint mij nu zwaar de keel uit te hangen. Maar ik beken dat ik weer gelogen heb. Natuurlijk wist ik dat enkele van mijn intiemste vrienden uit de Kortrijkse upperclass, opgevoed onder het libertaire motto ‘niets is verboden, alles is mogelijk’, zwaar het beest uithingen en luid brallend gingen staan wateren tegen die combi. Als ruwe woestelingen gingen ze tekeer en pisten en schopten ze tegen de politieauto onder het roepen van scabreuze slogans, waarna ze het slot forceerden en bij het zingen van Duitsche marsliederen in de combi kropen. Ik kan het niet verduiken, we waren allemaal ladderzat en dan gebeuren er dit soort gore dingen. Zelf verkeerde ik in hogere sferen met een vernauwd bewustzijn en in alle openheid moet ik toegeven : ik deed alsof ik ook ging staan wateren tegen de mazouttank van de combi, maar ik kreeg mijn gulp niet open en begon dan maar luchtgitaar te spelen en luidkeels de marseillaise te zingen. Ik ben nu zeer ongelukkig, de partouze ter gelegenheid van mijn 50^ste verjaardag is met een dramatisch einde afgelopen. Maar ik blijf recht in mijn schoenen te staan, zo helpe mij God almachtig.”

1

        klik op de foto

1

         klik op de foto

Vincent Van Quickenborne, alias Quickie, was dè grote afwezige op het Buskruth zomerfeestje van burgemeester Ruthie.

Quickie : “Kijk, ik had geen zin in pijnlijke vragen over mijn leugen omtrent het schriftelijk voorakkoord van 11 juli 2012 voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012, eveneens van toepassing op de verkiezingen van 2018 en volgende. Ook mijn handtekening staat onder het voorakkoord naast die van De Bruyne, Scherpereel, Maddens, De Coene en Weydts. En verder zou ook het plasincident ter sprake gekomen zijn, waarbij drie boezemvrienden zich verlaagd hebben tot het in dronken toestand onderzeiken van de politiecombi die tijdens het feest voor mijn voordeur stond. Ik ga die vrienden niet verraden en aan het gerecht ga ik vragen de affaire verticaal te klasseren. Het is een onbenullige zaak, opgeklopt door de media, het zijn mijn beste vrienden van goeden huize, en hun namen maak ik aan niemand bekend. Op het feest zou men mij langs alle kanten bestookt hebben met ambetante vragen en opmerkingen over een en ander en ook Lange Peter zou zich niet ingehouden hebben, alhoewel hij mij tot zijn beste vrienden rekent. Lange Peter is een onbetrouwbaar personage, een onbehouwen en weinig verfijnd man, die niet langer in mijn gratie staat. Ik moet die man niet. Ook mijn buurman Eddy S. heeft de combiplassers gadegeslagen en gefilmd, ook hij waagde zich niet op het feest van Ruthie. Eddy staat als een rots in de branding, is mij onvoorwaardelijk trouw, op de man kan ik altijd rekenen als het erop aankomt zijn mond te houden over wat zich dagdagelijks te mijnen huize afspeelt.”

1

        klik op de foto

Het was een onvergetelijk feestje, daar bij Vincent Van Quickenborne in zijn bescheiden villaatje aan de linkeroever van de Leie op 14 augustus ter gelegenheid van zijn 50^ste verjaardag. Gemoedelijk, uitbundig, carnavalesk, zwoel, frivool en decadent, met veel drank overgoten.
Eén van de genodigden was wouldbe journalistje en boezemvriendje van Quickie, lange Peter, die zich achteraf niet aan de zwijgplicht hield en erop los roddelde over wat daar allemaal tijdens die memorabele nacht aan de hand was.

We troffen lange Peter Lanssens aan aan de toog van den Bras waar hij ongeremd zijn verhaal deed :

“Er waren belangrijke nationale en lokale politieke mensen aanwezig, zoals Egbert L. en Alexander D., maar ook burgemeester miss Kortrijk Ruthie en haar verloofde schepentje Wout. En verder schepentje Allijns gechaperonneerd door zijn nieuwste vriendin, Hildegarde. Hildegarde bleek over grote borsten te beschikken en over lange benen. Ze bleek het erg gezellig te kunnen maken, vooral met andere geïnteresseerde schepentjes. Een gezelligheidsdeerne dus, die losjes omsprong met de regels van de liefde. Allijns zag er dan ook mistroostig uit door het gedrag van zijn frivole scharrel. Er was één manspersoon verkleed in vrouwenkleren, Axel. Ook schepentje Stephanie was van de partij, zonder haar man en dat liet ze duidelijk merken. Ze was een beetje tè uitbundig bij het begroeten van andere manspersonen. Met kussen op de mond. De avond begon doodernstig met drie oersaaie speechen over lokale en nationale politiek en zo, er werd amper geluisterd. Het gezelschap verkeerde nog in uitbundige vakantiestemming, de feestbeesten gooiden alle remmen los. De huisslogan luide : ‘alles kan, alles mag, niets is verboden, alles is mogelijk.’ Er was voorzien in vele soorten spijs en drank en een Kortrijkse dj luisterde de avond op. De veuve cliquot vloeide rijkelijk. Er werd gelachen en gefrunnikt dat horen en zien verging en de dames lieten zich eens goed gaan tussen de op avontuurtjes beluste heren. Ongelikte beren waren er niet aanwezig, alleen een zorgvuldig uitgeselecteerde intieme vriendenschare die de kunst verstond op een geciviliseerde, zij het losse, wijze met mekaar om te gaan. Na middernacht traden twee Boheemse stripteaseuses op en er werd gestript op de verheven tonen van Beethovens negende, zij het in disco versie. Het exclusief gezelschap begon onder stoom te geraken, er werden suggestieve handelingen gesteld en op de 1^ste étage werden twee chambres séparées met waterbedden en veel spiegels geopend, die onmiddellijk werden ingenomen door twee intieme vrienden van stand met hun omwisselbare vriendinnen. Eén getrouwde vrouw, vervuld van een ongebreidelde levensblijheid, waagde iets met een veel jongere man die klaarblijkelijk haar echtgenoot niet was. De nacht verliep steeds heftiger en uitbundiger en er werd uitgebreid gefezeld, gekonkelfoesd en gegiecheld. Oh wat een nacht ! De op vinkenslag liggende buurman Eddy S., die dag en nacht vanuit zijn slaapkamervenster de handel en wandel van het gezin Q bestudeert, werd betrapt toen hij aanstalten maakte om gastvrouw Anouk te versieren. De onthutste Eddy was blijkbaar niet op de hoogte van de etikette-regels van het huis en richtte toen, gedesillusioneerd, zijn aandacht op Ruthie, maar ving ook daar bot, want Wout gedroeg zich als een doorwinterde waakhond en hield de teugels strak gespannen. Omstreeks het ochtendkrieken, toen de eerste zonnestralen de woning doorpriemden, strompelden drie ladderzatte vrienden lallend de straat op, kregen de politiewagen in de gaten en gingen ongegeneerd, onder het alziend oog van tien camera’s, wateren tegen de mazouttank van de onbemande combi. Onder het zingen van ‘Oh was ik maar bij moeder thuisgebleven…’ Quickie, eveneens ver boven zijn theewater, had het koddig tafereeltje minzaam gadegeslagen met de opmerking dat dit van grote studentikositeit getuigde, waarna de drie dronken wildplassers hun auto indoken en verdwenen. Meteen stelde de jarige een einde aan het weelderig feestje en liet hij de feestvierders in dronken toestand in hun auto vertrekken. Zelf vertrok ik met de bakfiets van mijn lief dat ik wijselijk thuis gelaten had. Oh, what a night !”

Ondervraagd over het plasincident verklaarde Quickie dat hij zijn plassende vrienden onder geen beding zou verraden.
Quickie : “Dat het gerecht die drie mannen, mijn grootste vrienden, wil vervolgen voor zogenaamde smaad is schandalig, buiten proportie. Ze pisten niet in de mazouttank maar er tegen en de zeik liep regelrecht het rioolputje in. Drie minuten later was alles opgedroogd. Als dat al niet meer kan tijdens een verjaardagsfeestje. Nou, wat is daar mis mee. Dat is toch godgeklaagd. Ik ga daar een stokje voor steken en het parket bevelen de plaszaak in de doofpot te steken. ik doe het voor veel gewichtiger zaken, dus waarom niet voor een futiliteit als deze plaszaak. Ik ga mijn wildplassende vrienden niet verraden.”

1

Schepentje van Economie, Sport en Boeren Wouter Allijns was tot en met zaterdag 12 augustus waarnemend burgemeester van Kortrijk.

Schepentje Wouter Allijns : “Mijn waarnemend burgemeesterschap verliep uitstekend. Een grandioos succes. Mijn geluk kon haast niet op. Ik vond het een eer en een belangrijke verantwoordelijkheid. Geen taak om op je lauweren te rusten, al kan je niet altijd over de hele lijn scoren. Ik kijk al uit naar oktober 2036, wanneer ik écht burgemeester word. Binst Kortrijk congé was er niet veel werk. Ik kon alle dagen de Kortrijkse zomerbars afschuimen, maar zwaar het beest uithangen en weelderige etentjes in prestigieuze restaurants was er niet bij. Als burgemeester kon ik wel overal gratis eten en drinken en iedereen wil dan ook altijd met mij op de foto en een handtekening, heel grappig en verre van corruptie. Ik deed het supergraag. Ik bezocht dagelijks kleine middenstanders, coureurs, voetbalders en boeren, en was dag en nacht bereikbaar. ’s Nachts kon ik niet slapen. In het holst van de nacht kreeg ik wel eens een telefoontje van een in nood verkerende alleenstaande moeder of een mishandelde kuisvrouw die je t’ adore zuchtte. Ik hield de boot af, want ik doorzag de slinkse bedoelingen van die verraderlijke vrouwen. Ik wou niet in de val trappen waar De Croo ingetrapt is, en ingaan op de dubbelzinnige verzuchtingen van die willige dames, al scheen de lokroep moeilijk te weerstaan. Ik ben een alleenstaande man, ik ben ook maar een mens van vlees en bloed en het vlees is zwak. Mijn vrienden noemen mij een playboy en ik kan het niet verduiken dat mijn succes bij de meiskes meer dan middelmatig is. Maar ik maak er als schepentje van kleine middenstanders, voetbalders en boeren geen misbruik van. De verlokkingen tijdens mijn burgemeesterschap waren soms moeilijk te weerstaan. Ik heb volgehouden en dat siert mij, aldus Ruthie, die mij dagelijkse belde vanuit haar vakantieoord, haar liefdesnestje met schepentje Wout in Carboneras, waar ze zich overgaven aan seksuele excessen en braspartijen. Het burgemeesterschap was ook nuttig om mijn populariteit op te krikken met het oog op de komende gemeenteraadsverkiezingen. By the way, in 2036 ga ik voor het burgemeesterschap. Ach ja die Ruthie. De relatie verloopt een beetje stroef omdat ik haar populisme verwijt en haar een madam noem die eerder in de showbusiness thuishoort. Ze staat te graag in de picture en in de gazetten, waardoor haar politieke daadkracht te wensen overlaat. Daarom wil ik haar in 2036 verslaan en of het zal lukken hangt ook af mijn geloofwaardigheid als schepentje van kleine middenstanders, kogelstoters, voetbalders en boeren. Ik hoop dat Ruthie en Quickie tegen die tijd compleet uitgeblust zullen zijn.”

1

De calvarietocht van Cowboy Henk van kunstenaar Peter Van Heirseele, alias Herr Seele, krijgt een vervolg. De oorspronkelijke cowboy, kostelijk speeltje van schepentje Philippe De Coene, was een ijzeren sculptuur met planten en bloemen en kreeg in 2004 een plek aan de Spoorweglaan. Kostprijs 22.421 euro. Maar de bloemen en planten overleefden niet. In 2008 werd klimop aangebracht, maar ook die stierf door schimmels. De lijdensweg van cowboy Henkie kreeg een vervolg in 2010 met de installatie van een kunstgrasmat en die is nu versleten wegens slecht onderhoud onder de verantwoordelijkheid van schepentje van cultuur Axel Ronse. Henkie werd verplaatst naar de rotonde aan de Oudenaardse steenweg. Totale kostprijs tot op heden van de gril van De Coene bedraagt 65.000 euro. Volgens ‘onderzoeksjournalist’ Peter Lanssens, in de volksmond lange Peter, is dat 100.000 euro, maar van lange Peter weten wij, alhoewel hij een idiote bewondering heeft voor de machtskliek van het stadhuis, dat hij een grondige afkeer heeft van schepentje De Coene.
Na lang beraad wil cultuurschepentje Ronse nu ingrijpen met een nieuw beeld dat de tand des tijds moet doorstaan. Herr Seele is bereid om een nieuw cowboy Henk beeld in kunststof te maken voor de prijs van 52.000 euro. Hoeveel het honorarium van de artiest-ontwerper zal bedragen is een goed bewaard geheim. Ronse doet er het zwijgen toe.
Ronse : “Ik kan daar voorlopig niets over zeggen, we zijn nog volop in onderhandeling, maar het zal niet boven de 10.000 euro zijn, Seele is geen poenpakker.”

Destijds botste de cowboy op felle weerstand van gemeenteraadslid Moniekske Gheysens, alias Miss Heule, en van toenmalig schepentje van cultuur tsjeef Christine Depuydt. Miss Heule vond dat cowboy Henk geen binding heeft met de stad Kortrijk en beter in Oostende past. Moniekske dacht eerder aan een beeld van Lucky Luke, Erfie Corbel of Johnny Turbo.
Het was er schepentje De Coene alleen maar om te doen om zijn mateke uit Oostende een financieel-artistiek plezierke te doen. Zoals destijds met het gedicht op de vuilniszakken van vriendje Tom Lanoye. Ons-kent-ons. Kostelijke bevliegingen onder de noemer ‘cultuur’. Was er stront aan de knikker ? Ruige en ongewisse stadhuisroddels over De Coene en zijn artistieke kameraadjes deden de ronde, waarop Jarretel niet wenste in te gaan.
De Coene reageerde als door een wesp gestoken : “Ja, ik kan niet verduiken dat Peter Van Heirseele en Tom Lanoye intieme vrienden zijn, die ik graag een plezierke en wat euro’s gun, so what, is daar iets mis mee ? Aan mijn knikker hangt geen stront. Dezulken die beweren dat ik niet zuiver op de graat ben zijn te kwader trouw, ze spelen de man, niet de bal, ze zijn de doodgravers van de Kortrijkse democratie.”

In zijn onnavolgbare commentaren verdedigt de onversaagde senior writer van Kortrijkwatcher Frans Lavaert, bekend om zijn ongebreidelde levensblijheid, die zichzelf een intellectuele woesteling noemt, met vuur en vlam het beeld van cowboy Henk.
KW : “Ik haast mij om hier uitdrukkelijk en nadrukkelijk te zeggen dat ik niks, maar dan ook niks, helemaal niks en totaal niks heb tegen de beruchte cowboy van Herr Seele. Ik ga het geen drie keer, maar nog één keer herhalen: Kortrijkwatcher juicht het toe dat cowboy Henkie in volle glorie wordt hersteld, en nog wel op deze rotonde, hoe hoog de prijs ook moge zijn. Ik gun schepentje Ronse zijn plezierke en schepentje De Coene zijn innige vriendschapsbanden met de kunstenaar. Zo ook schepentje Ronse, met een beerputreukje? Bah nee. Axel is een onkreukbaar schepentje, op handen gedragen door miss Kortrijk en de andere Kortrijkse patisseriedames van middelbare leeftijd.”

Philippe De Coene : “De vuilbekkers zijn schaamteloze leugenaars. In de zaak van cowboy Henk werd er niet gefezeld, gekonkelfoesd of geconspireerd en zeker niet achterbaks gegiecheld.”
Schepentje De Coene bevestigt nogmaals zijn absolute integriteit in deze artistiek-financiële farce.

Axel Ronse : “Ik heb inderdaad Peter Van Heirseele beopdracht met een nieuw beeld van cowboy Henk. Een plastieken beeld dat niet kan roesten. Definitieve kostprijs en ereloon zijn nog niet bekend, maar ik kijk op geen tienduizend euroots voor een beeld dat Kortrijk op weg naar de titel van culturele hoofdstad van Europa moet helpen. Ik hoop onze stad op die manier boven het niveau van middenklassestad te hijsen. Meer kan ik daar voorlopig niet over vertellen, tenzij dat er ook aan mijn knikker geen stront kleeft. Als de tijd gekomen is ga ik daar open en bloot over communiceren. Kortrijk zal bruisen!”.

Luc Lebon is een beruchte en eigenwijze Kortrijkzaan met tentakels tot in de hoogste kringen van de Kortrijkse politieke diergaarde.

Luc houdt geen blad voor de mond en staat erop dat hij door alle Kortrijkzanen gaarne gezien wordt. Lukt hem dat ? Hij denkt van wel, zijn geliefde denkt er het hare over.

Luc is een veel gevraagde entertainer en causeur op doop-en communiefeesten, trouwpartijen, huwelijksjubileums, verjaardagsfeesten, rouwmaaltijden, oudejaarsparty’s, derde leeftijdsdiscotheken, in rust-verzorgings- en oudemannenhuizen, bij de bond van hondendressuur en op stadsrecepties.

Luc wordt eveneens fel gewaardeerd in de Kortrijkse politieke wereld, maar evenzeer gevreesd omwille van zijn stoutmoedige en averechtse uitspraken en handelingen. Kortrijkse politiekers trachten op goede voet te staan met deze viriele man die voor niets of niemand achteruit deinst.

Zo werd Luc enkele dagen geleden telefonisch gecontacteerd door Melissa Depraetere met de vraag of hij de hoofdrol wilde spelen in een promotiefilmke van de sossen in het vooruitzicht van de gemeenteraadsverkiezingen van ‘24. Luc, niet gespeend van een flinke dosis ijdelheid, twijfelde geen seconde en nam het aanbod met beide handen aan. Dat wordt het hoogtepunt in mijn carrière, dacht Luc en hij eiste een tegenprestatie, een verkiesbare plaats bij de komende gemeenteraadsverkiezingen.

Tijdens een ontmoeting op de rommelmarkt, waaraan hij deelnam met een stand vol unieke snuisterijen, polshorloges met diamanten en een collectie afgedragen jarretellen van bekende Kortrijkzanen onder meer van Ruthie, Carmen Ryheul en Moniekske Gheysens. liet Luc zich tomeloos gaan :  “Natuurlijk wilde ik dat filmke graag doen, een filmke over mijzelf laten opnemen, als beroemdste Kortrijkzaan van onze mooie stad. In de schijnwerpers staan maakt voor mij, naast een koffietje met een cognakse, deel uit van het goede leven. Ik liet weten dat ik ook goed in de markt lig bij het schoon vrouwvolk en bij de andere Kortrijkse politieke partijen en dat Melissa de illusie moet laten varen dat ik volgend jaar weer op kieslijst van de sossen ga staan. Het is namelijk zo dat ik inmiddels aangezocht werd door de tsjeven, de liberalen en door tegenwerker Wouter Vermeersch, de grootste belhamel van de gemeenteraad, het Kortrijks politiek narrenschip. Ik heb Hannelore Vanhoenacker laten weten dat ik tot veel bereid ben, maar hypocriete tsjeef worden is te veel gevraagd. Ik kruip nog liever in mijn graf. Wat de liberalen betreft, wil ik meedoen op voorwaarde dat ik de zekerheid heb verkozen te geraken en daarna schepentje van amusement word. Maar alles wel in oogschouw genomen draagt de lijst van Vermeersch mijn voorkeur weg. Ik hoef geen schepentje te worden, ik wil alleen eens goed ambras kunnen schoppen en elke maand met mijn vranke smoel in de gazetten staan. De derde plaats wordt mij aangeboden, een certitude om verkozen te geraken. Vermeersch is een tiran van het zuiverste water, hij heeft een onweerstaanbare aantrekking op mij. Na elke gemeenteraad waarin ik Vermeersch met veel gedruis en gekletter trotseer, averechts stem, en dusdanig een volle bladzijde in de plaatselijke gazetten haal lig ik wekenlang in een deuk van genot. Ik krijg nu al een orgasme als ik daaraan denk. Margootje Demeulemeester, Kris Vanhee en Lange Peter hebben mij opgebeld. De deal met het Kortrijkse journaille is rond. Vermeersch heeft een filmke van een half uur beloofd waarin ik mij kan laten gaan over de misstappen, de onkunde, de schaapachtige onderwerping aan de oekazen van het schepencollege en het bespottelijk miss Kortrijk gehalte van vermeende burgemeesteres Ruthie. Ik mag me ook laten gaan over de in de doofpot gestoken dronkemansaffaire van Quickie na een voetbalmatch, de conspiraties van de sossen, inzonderheid de hopeloze eigengereidheid van schepentje Weydts, in de volksmond schepentje Velo, de culturele urinelozingen van schepentje Ronse en het geflikflooi van schepentje Maddens, oog in oog met de verzuchtingen van miss Kortrijk. Dat worden mooie tijden.”

Luc Lebon, a man for all seasons !