Marc Cottenier, 81 jaar, mag niet meer op de Kortrijkse kieslijst van Vlaams Belang.

Marc Cottenier neemt geen blad voor de mond : “Na het bedroevend spektakel en de one-man-show van Wouter Vermeersch in de laatste Kortrijkse gemeenteraad wil ik een en ander verduidelijken. Ik ben geen raadslid meer van de duiventil van Vlaams Belang in Kortrijk. Na 13 oktober verlaat ik voorgoed de Kortrijkse politiek. Ik voel mij niet meer thuis in het politiek bordeel dat het Kortrijks Vlaams Belang geworden is. Hoe sommigen, met name de machtskliek Wouter Vermeersch, Marniek De Bruyne en Carmen Ryheul stijf staan van arrogantie, pedanterie, leugens en zelfingenomenheid, daar zijn geen woorden voor. Ik ben 81 en werd de laan uitgestuurd en krijg geen plaats meer op de kieslijst omdat ik zogezegd te oud ben. Wat een leugen. Ik heb weet van minstens twee andere kandidaten van mijn leeftijd die wél door Vermeersch werden aangezocht voor de lijst, maar ze weigerden. De waarheid is dat ik soms een eigen mening heb en averechts ben in de raad, niet altijd in lijn met de ijzeren partijtucht en dat kan niet bij dictator Vermeersch en zijn waterdragers De Bruyne en Ryheul. Ik ben de autoritaire manier van werken en de maandelijkse grote Wouter Vermeerschshow beu en ik wil niet meer meespelen in een circus vol slechte clowns. De andere kandidaten van de kieslijst putten zich uit in pluimstrijkerij en vleierij, daar doe ik dus niet aan mee. Het is nooit mijn stijl geweest. Ik ben trots op mezelf. Ik verkeer in een vrolijke stemming. Ik verlaat met opgeheven hoofd de politiek en verlaat Kortrijk om de rest van mijn dagen door te brengen op Cebu, het mooiste eiland van de Filipijnen, alwaar ik enkele jaren geleden in een nachtautomaat een leuk vriendinnetje leerde kennen. Een lekker stuk van kleur, met tatoeages op haar donker kontje. Alyssa is haar naam. Ze lachte tegen mij en ik tegen haar. En zo begon de romance. Het wordt een toffe tijd daar op Cebu en een mooie afronding van mijn avontuurlijke levensloop.”

 

 

 

 

Vlaams Belang Kortrijk, gemeenteraadsverkiezingen 13 oktober 24.

Gisteren in Parkhotel : voorstelling van de tien eerste kandidaten.

Het triumviraat Wouter Vermeersch, Carmen Ryheul en Marniek Debruyne beslist eigenmachtig over de samenstelling van de kieslijst. Het Kortrijks VB-bestuur noch de Kortrijkse VB-leden hebben enige inspraak in de samenstelling van de lijst.

Lijsttrekker Wouter Vermeersch : “Kijk, ik hou niet van spektakeldemocratie. Ge ziet dus van hier dat ik de belangrijke kwestie van de lijstsamenstelling niet aan de grillen van het afdelingsbestuur of de leden kan overlaten. Om met verstand van zaken en de nodige souplesse in deze kwestie te handelen heb ik Ryheul en Debruyne uitgekozen om plaatsen twee en drie te bezetten en hen gepromoveerd tot mijn ja-knikkende dociele discipelen die mij slaafs volgen in al mijn beslissingen. De kandidaten worden door mij en door mij alleen zorgvuldig gescreend op hun uiterlijk, hun leeftijd, hun soortelijk gewicht, hun sociale vaardigheden, hun intellectuele capaciteiten en hun slaafse volgzaamheid en wel of niet tot de lijst toegelaten. Ben ik daarom een tiran of een autoritaire zak ? Het zij zo. Ik heb ook een leeftijdsgrens van 75 jaar ingesteld. Seniele ouden van dagen, rolstoelers en kreupelen hoef ik niet op mijn lijst. Zo heb ik huidig raadslid Markske Cottenier, in de volksmond ‘de kleine’, geweigerd op basis van zijn leeftijd, maar vooral omdat hij er averechtse meningen op nahoudt, het waagt mij in mijn alwetendheid tegen te spreken, en de onwelvoeglijke gewoonte heeft om bij stemmingen tijdens de gemeenteraad op het foute knopje te drukken. Dat moet ik niet hebben in mijn fractie. Zulke personages kan ik niet langer dulden, dus heb ik Cottenierke aan de deur gezet, zeer tegen zijn zin. Het enorm aantal voorkeurstemmen bij de verkiezingen van 9 juni heeft mij oppermachtig gemaakt en voortaan is mijn wil wet. De wellust van de macht doet me in hogere sferen verkeren. Ryheul en Debruyne hebben zich gedwee neergelegd bij mijn alleenheerschappij, zij zijn gezagsgetrouwe jabroeren die zich schikken naar de eisen van mijn geest. Hun anti-intellectualistische manier van redeneren en hun gezagsgetrouwheid sterkt mij in de overtuiging dat ik het bij het rechte eind heb. We worden de grootste partij van ’t stad. Ik heb uitzicht op de burgemeesterssjerp. Alles is goed zolang het mijn wil niet hindert. Ik verkeer in een toestand van onbeschrijfelijke gelukzaligheid, vrij als de wind. Meer heb ik daar niet over te vertellen.”

 

 

 

 

 

Een tiental jaren geleden werd te Kortrijk een club voor Saaie Oude Mannen gesticht. Het is de Kortrijkse Saaie Oudemannenclub, een genootschap van oersaaie oude mannen.

Wekelijks komen de leden bijeen in afspanning Damier, alias ’t Schaek. Op dinsdag van 15 u tot 18 u. Ze zijn met een achttal en hun leeftijd bedraagt gemiddeld 83,5 jaar. Wie te opwindend is wordt de toetreding geweigerd.

Op de wekelijkse bijeenkomsten wordt er, middels het hijsen van ettelijke Omers, drie uren lang geroddeld, gebeuzeld en geraaskald dat horen en zien vergaat. Meestal is het stadsbestuur inzonderheid wouldbe burgemeester Ruthie en haar amant schepentje Woutje Maddens onderwerp van het geroddel. Ruthie, alias miss Kortrijk, wordt als een pure showmadam betiteld die graag op de foto en in de gazetten paradeert en meer dan één inlegkruisje nodig heeft om de liefdessappen te bedwingen tijdens de urenlange gemeenteraden, gezeten naast de geliefde Wout, die de ganse tijd met zijn linkerhand tussen haar dijen friemelt. Ook schepentje ‘velo’ Axel Weydts en gemeenteraadsvoorzitster Helga Kints gaan over de tongen. Axel zou een onverbeterlijke intrigant en politieke schavuit zijn die het ganse stadsbestuur in zijn greep houdt met zijn misselijkmakende drijverijen en zijn agressieve uitspattingen zoals het roepen van ‘racist’ tegen al wie hem wil dwarsbomen. Kints wordt dictatoriale neigingen en ruggengraatloosheid aangewreven. Schepentje Kelly wordt omschreven als het schepentje dat wegdroomt in frivole dromerijen over haar buurman in de gemeenteraad schepentje Wouter Allijns.
Maar is dat allemaal wel waar ?

Voorzitter van de club is ene Luc VdB, een durfkapitalist die de medeleden van de club wekelijks breedvoerig onderhoudt over zijn beursverrichtingen, zijn warrants, zijn aandelen in japanse yens, zijn vastgoedverrichtingen, zijn investeringen in huizen van plezier en over de opbrengsten van zijn parenclub op de baan naar Brugge. PV, L.A. VDB, DB, JC, WM, LM, MW blijven dan kwijlend aan de voorzitter zijn voeten liggen.

Wie lid wil worden van het genootschap, moet minstens 80 zijn en een klein examen afleggen.
De vragen zijn eenvoudig :
-Is grijs uw favoriete kleur ?
-Voel je soms een drang opkomen waar je niet aan kunt weerstaan ?
-Hou je van macaroni ?
-Word je geil door het bekijken van een ketel kokend water ?
-Kijk je graag naar draaiende bagagecarrousels op luchthavens ?
-Hoeveel Omers kun je achterover gieten zonder achterover te vallen? -Ben je getrouwd en zo ja, begeer je nog je vrouw als toen je twintig was of heb je haar nooit begeerd ?

Als je slaagt mag je toetreden en kun je als volwaardig saaie oude mens genieten van de wekelijkse bijeenkomsten en van feestelijkheden zoals het bekijken van wegenkaarten, het voorlezen van druivelaarkluchten en verslagen van de gemeenteraad, of de controle van je auto accu.

Tijdens de wekelijkse vergaderingen staan ook spelletjes en raadsels op de agenda zoals bijvoorbeeld : het maken van papieren vliegers, het vraagstuk over hoeveel Engelse woorden gevormd kunnen worden met de bovenste rij van het Querty klavier. Ook allerlei wetenswaardigheden voor saaie oude pieten komen aan bod. Bijvoorbeeld dat er in het lettertype times roman non-bold zes korpsgrootten bestaan en in bold maar vijf.

Nog één detail : vrouwen kunnen geen lid worden. Vrouwen zijn niet saai, ze zijn opwindend en dat wil de club niet, die van saaiheid een levensmotto heeft gemaakt.