………………………………………………klik op de afbeeldingen

3

Geruchten gaan dat gewezen waarnemend burgemeester Ruth Vandenberghe bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2024 de lijst van CD&V zal trekken.
De geruchten…

3

….klik  op de foto

Vincent Van Quickenborne deed zijn middelbaar onderwijs bij de jezuïeten aan het Sint-Barbaracollege in Gent. Hij werd er zes jaar lang misbruikt door een pedofiele pater die inmiddels overleden is. Ze noemden hem Pater Poepe.

Vincent vertelt : “Telkens als ik iets mispeuterd had, kattenkwaad had uitgehaald, werd ik door Pater Poepe aangezocht met de woorden ‘kom eens naar mijn kamer’. Dat gebeurde omzeggens wekelijks. Als ik een valling, koppijn of buikloop had werd ik zelf in mijn kamertje door de pater bezocht. Er speelde zich dan een intiem tafereeltje af waarbij Pater Poepe beval  : laat je broek maar zakken. Wist ik veel wat dat betekende, naïef als ik was. Ik kon geen neen zeggen en liet met angstige blik mijn onderbroekje tot op de enkels zakken. Waarna Pater Poepe van dichtbij mijn geslachtsdelen besnuffelde, betastte en speurde naar sporen van sperma, want zoals al mijn klasgenootjes beoefende ik dagelijks de kunst van de onanie. Onder het motto mijn begeerte te gehoorzamen met de bedoeling om haar beter te kunnen vergeten. Maar dat lukte nooit. Pater Poepe zoende mij niet op het voorhoofd, maar op mijn geslacht, ik kreeg een stijve, waarbij Pater Poepe, krijsend van genot, klaarkwam en zijn geil in zijn habijt spoot. Hij besloot zijn spuitpartij met een kus op mijn mond en een kruiske op mijn voorhoofd, god zegene en beware je prevelend. Ik heb dat nooit aan iemand verteld, laat staan aan mijn ouders of aan mijn toenmalig vriendinnetje Ceska, een blondje met gladde borsten, maar ik sprak er wel over met mijn vriendjes die allemaal hetzelfde beleefden. Ik ga nu niet de katholieke kutlul uithangen en geen applaus verwachten of verlangen dat de Kortrijkzanen leve Quickie roepen. Dat ik dat nu openbaar maak is niet om medelijden op te wekken maar om mijn populariteit een duw opwaarts te geven om roste muize Ruthie te verslaan. Om te beletten dat mijn politieke toekomst een doodlopende straat wordt. Ik wil een non-conformistische en graaggeziene mister Kortrijk worden.”

4

…………………..klik op de foto

Quickie weer burgemeester van Kortrijk

Quickie : Dik tegen mijn goesting daal ik af naar het nederig postje van burgemeester van Kortrijk. Maar kan ik anders ? Door het verlies van mijn minsterwedde dreigde mijn inkomen gehalveerd te worden. Nu ik weer het burgemeesterschap kan cumuleren met een parlementair mandaat blijf ik evenveel toucheren als vroeger. Dat vinden Anouk en ik het allerbelangrijkste, al kan ik niet verduiken dat ik moet leren afzien van mijn mateloze zucht naar geld. Dat ik Ruthie moet teleurstellen beschouw ik als collateral damage. Ruthie moet niet te veel misbaar maken om het verlies van haar burgemeestersjerp. Tenslotte had ze de chance drie jaar lang burgemeester te mogen spelen en wist ze dat ik op elk moment terug kon komen. Ik moet nu het vertrouwen van de Kortrijkzanen herwinnen, geen simpele opdracht nadat ik het burgemeesterschap inruilde voor het postje van minister. Ik besef dat ik veel goed te maken heb en ik zal er alles aan doen om weer de populairste politieker van Kortrijk te worden. Ik besef ook dat de volkse Ruthie momenteel veel beter in de markt ligt, maar ik reken op het gezond verstand van de Kortrijkzanen om mij weer naar ongekende hoogten van populariteit te katapulteren. Ik wil ook het politiek voorakkoord van 11 juli 2012 nieuw leven inblazen al weet ik maar al te goed dat mijn grove leugen dienaangaande zwaar op de maag van de Kortrijkzanen ligt. Ik beken, er was inderdaad een schriftelijk voorakkoord met de sossen en de vlaamse nationalisten dat nog doorloopt in de huidige legislatuur tot 2024. Dat akkoord wil ik verlengen bij de volgende verkiezingen. Maar zullen mijn coalitiegenoten mij nog vertrouwen na mijn vaandelvlucht en mijn leugen ? Ik hoop van wel. Ben ik dan het kwade geweten van Kortrijk ? Ik hoop dat de spotternijen, hatelijkheden, verwensingen en sarcasmen over de rare kronkels en het zogenaamd opportunisme in mijn politieke loopbaan snel uitdoven, dat de Kortrijkzanen mijn zwakheden, mijn berekeningen, mijn eigenbelang en mijn  leugenachtigheid snel vergeten, maar het is een delicate zaak. Voor Ruthie is er een onverwacht voordeel, ze kan nu weer volop en onbezorgd minnekozen. Schepentje Wout is in de wolken.

Ruthie : Ja, ik ben zwaar ontgoocheld over het feit en de manier waarop politieke lyncher Quickie mij van de burgemeesterstoel stampte. Drie jaar geleden, na zijn vaandelvlucht voor het postje van minister, smeekte hij mij het burgemeesterschap te aanvaarden. Nu ik de knepen van het vak in de vingers heb, word ik als burgemeester op straat gezet. Zogezegd als super schepentje. Wat een teleurstelling. Wat een ontluistering. Wat een schande. Dankzij zijn verbale terreur en zijn geveinsde oprechtheid probeert politieke woesteling Quickie de Kortrijkzanen weer aan zijn kant te krijgen. Het zal niet lukken, ik ben geen courtisane of willige vrouw in de Kortrijkse politieke hoerenkeet, die naar de pijpen danst van een cynische opportunist. Bovendien een grote leugenaar over het voorakkoord van 2012. Zijn pluchen vriendjes zullen hem niet redden van zijn Kortrijkse ondergang. Ik geef niet op. Natuurlijk zal ik in 2024 terug kandidaat-burgemeester zijn en de eerste plaats opeisen op de lijst Team Burgemeester. Ik ben zeer populair, ik ben er zeker van het meeste stemmen te krijgen, dan word ik automatisch burgemeester. ’t Zal fijn zijn om weer burgemeester te zijn. Een zoete weerwraak.

4

              foto @Belga

Ingezonden stuk.

Burgemeester Ruthie in de wolken.

De pers is van oordeel dat het liefdesleven van een politieker van geen tel is, onbesproken dient te blijven, dat dit leven zonder invloed is op zijn politiek functioneren, zijn politieke daden. Vaak wordt daar dan door een politieker die wat in verlegenheid is gebracht de uitlating aan toegevoegd: “so what”. Zaak opgelost ? Helemaal niet.
Het probleem duikt altijd maar weer op als het om het liefdesleven van een politieker gaat. Vooral als het turbulent is. Ik poneer hier met grote stelligheid dat het privéleven, zeker zijn amoureuze uitspattingen, van een politieker altijd van invloed is op zijn politiek handelen en functioneren. Een politieker heeft simpelweg geen leven, laat staan een privéleven ! Wel een hondenleven !

Neem nu een keer het geval ‘burgemeester Ruthie’, in de volksmond ‘Roste Muize’ genoemd. Heeft haar privéleven, met name haar liefdesleven, geen invloed op haar daden als paradepaard van de Kortrijkse politiek ? Dat zou ik zo niet durven poneren. En wat met schepentje Wout ? Vormen zij niet samen als uitverkoren liefdeskoppel een samenhokkend machtsduo in het Kortrijks politiek bestiarium ? Zijn zij niet samen verantwoordelijk voor het verneuken van de Kortrijkse burger ? En waarom die idiote bewondering voor dit liefdespaar en hun libertijnse levenswandel ? Politieke pierewaaier lange Peter krijgt er niet genoeg van, maar gebaart van krommenaas. On the record waardeert lange Peter de vrijerscapaciteiten van het koppel en in een cijfer van één tot tien geeft hij hen negenendriekwart. Off the record roddelt lang Peter erop los. Dat is toch godgeklaagd ?

Burgemeester Ruthie, die naar mijn smaak uitzonderlijk mooi is, maar er niet in slaagde een carrière als internationaal topmodel uit te bouwen en zich tevreden moest stellen met een jobke in de dorpspolitiek, als ersatz burgemeester, hoe frustrerend is dat dan ?
Aan de toog van saaie oudemannenkroeg, mijn stamkroeg in de Wolken bij het bijna sympathiekste cafébazinnenkoppel van Kortrijk Steffie en Vetje, laat lange Peter zich tomeloos gaan over de amoureuze uitspattingen en liederlijkheden van de ‘Roste Muize’ en haar aanbidder schepentje Wout.

Laat ik even in detail kijken naar de losbandigheden van het liefdeskoppel Ruthie en Wout waarover lange Peter mij een avond lang onderhield aan de toog van de Wolken, oog in oog met de van verbazing kwijlende Steffie en Vetje. Ik hou het even bij de libertijnse liefdesperikelen.
Lange Peter deed smakelijke verhalen uit de doeken over hoe Ruthie en Wout verslaafd geraakten aan de praktijken van Marquis de Sade en Leopold von Sacher-Masoch, praktijken die zij na elke gemeenteraadszitting beoefenen in hun ‘werkplaats’, de historische kelder van het stadhuis. Zo geraakten ze hopeloos verslingerd aan de sadistische en masochistische machtsspelletjes, hun seksuele geneugten ten gevolge van wellustige folteringen. En schepentje Wout in vrouwenkleren die zich slaafs onderwerpt aan meesteres Ruthie met de zweep met bolletjes en haar sadistische spelletjes. Hun sado-masochisme heeft veel weg van een theateropvoering. Het moet allemaal strikt geheim blijven, maar dat lukt niet. Lange Peter roddelt dat het een lieve lust is. De weerslag op hun politieke handelingen is ontegensprekelijk. Hun liefdesgeluk kan haast niet op. Dromerig zitten ze in elke gemeenteraadszitting voor zich uit te staren. Hun verhouding moet geheim blijven maar dat lukt niet. Dankzij de loslippigheden van vuilbekker lange Peter worden de sappigste details van hun amoureus privéleven wereldkundig gemaakt. Kortom, de mensen zeggen dat het liefdeskoppel Wout & Ruthie een beetje raar doet en vragen zich af waarom. Aan de voeten van de Maagd van Vlaanderen verkeerde Wout op tien juli in hogere sferen, op zijn gezicht verscheen een behaaglijk glimlachje en zijn ogen kregen iets vol begeerte toen hij Ruthie op het spreekgestoelte zag klauteren. Jaloezie borrelde op toen hij zijn aanbidster bezig zag fezelen met schijnheiligaard Quickie. Bij zichzelf dacht schepentje Wout : “ik ga hier geen tournee geven, de mensen zouden denken ‘hoe komt hij aan al dat geld?’ en dan hang je voor je er erg in hebt. Nee, zo stom doe ik niet.”  Zo zie je maar, niet alles is zoals de roddeltanten kwaken.

KW

10 juli 2023. Aan de voeten van de Maagd van Vlaanderen liepen we burgemeester Ruthie, alias miss Kortrijk, tegen het lijf. Ruthie zag er verbluffend uit in haar prachtige mauve japon, eenvoudig en keurig, waarbij een betoverende glimlach en hartstochtelijke gelaatsuitdrukking haar seksuele aantrekkingskracht accentueerde. Na een redelijke inloopperiode is Ruthie uitgegroeid tot een semi-politiek paradepaard, wie het niet ontbreekt aan finesse in het omzeilen van de gevaarlijke politieke wolfijzers en schietgeweren.

Jarretel : Hoe maak je de mensen wijs dat jullie alleen het algemeen belang dienen  ?

Ruthie : Ach, altijd maar die dooddoener van het zogezegd algemeen belang. Dat is moeilijk. De mensen moeten niet overdrijven daarmee hé. Het is wikken en wegen. Ik wil mijn onderdanen niet tegen de borsten stoten, maar wij van de politiek moeten altijd deure doen en ons niet laten leiden door de roep van de straat. Het mag de spuigaten niet uitlopen. Zijn de averechtsen niet akkoord dan moeten ze maar voor politieke schavuiten zoals Vermeersch stemmen.

Jarretel : Wat wil je zeker nog realiseren, waarvoor wil je nog op de barricades gaan staan ?

Ruthie : Kijk vriend, ik wil me niet meer bezig houden met beuzelarijen, en ook niet met de onmogelijke strijd tegen het uitschot van extreem rechts. Ik wil onze geliefde stad kwantitatief laten groeien van 78.000 naar minstens 80.000 onderdanen, dankzij de invoer van nog meer gebronzeerde, halfzwarte en zwarte gelukzoekers en andere illegalen. Zij er maar zeker van  : wir machen das. De kritische massa van 80.000 bereiken, dat zorgt voor een substantiële verhoging van mijn burgemeestersloontje van 6.000 naar 8.000 euroots netto per maand. Niet groeien om te groeien, maar wel om ervoor te zorgen dat er genoeg bankautomaten zijn en lijnbussen rondrijden en dat we een vijftien-minuten stad worden, maar surtout, ik ga het niet verduiken, om mijn salaris aan te dikken.

Jarretel :  Kortrijk is kandidaat voor Culturele Hoofdstad van Europa 2030, naast Brugge, Gent, Antwerpen, Molenbeek, Leuven. Is dat niet te hoog gegrepen ?

Ruthie : Bah nee, gij. Kortrijk durft weer dromen en olsan deure doen is mijn lijfspreuk. Zoveel mogelijk realiseren tegen 2030. Mijn schepentje van cultuur Axel Ronse vat de koe bij de horens. Axel wil zich in de kijker werken door de waarachtige cultuur van de valse, de oplichterij van het authentieke te onderscheiden. Hij bouwt een kostelijk nieuw museum en het Buda Kunstencentrum gaat hij omtoveren tot een waar kunstenparadijs. Axel wil de opvatting bestrijden dat het kunstencentrum Buda geleid wordt door een zwakzinnige praatjesmaker, een narcist buiten categorie, die zelf verkondigt dat hij niet weet wat kunst is, omringd door een hofkliek van ja-knikkers en operettefiguren. Hoelang kan deze verwaande kunstkardinaal de Kortrijkzanen nog voor de gek houden, vragen kwatongen zich af. Welnu, ik bestrijd met klem deze laakbare opvatting. Dankzij zijn ambt van schepentje van cultuur ontpopt Axel zich als een notoire kunstkenner die zichzelf opwerpt als een autoriteit in hedendaagse beeldende kunst.

Jarretel : Wat is je mening over Kamping Kitsch ?

Ruthie : Daar ben ik grote fan van. Ik trek er zeker naartoe samen met mijn schepentje Wout met wie ik een dikke vriendschapsband tracht in stand te houden. Er wordt daar veel over geroddeld maar eerlijk is eerlijk, schepentje Wout is mijn dierbaarste lover, lief, attent, eerlijk, openhartig, zorgzaam en als een hond zo trouw. We trekken samen naar Kamping Kitsch en gaan ons op een losbandige manier verkleden. Eén keer per jaar uit de bol gaan is niet te veel. Meer zeg ik daar niet over.

Jarretel : Heb je een lijfspreuk ?

Ruthie : Olsan deure doen. Kortrijk durft weer dromen en doen

Op het Kapucijenstraatfeest ventileerde nachtburgemeester Adelbert nieuwe inzichten en meninkjes over de Kortrijkse politieke diergaarde.

Nachtburgemeester : Ik wil geen bloemen gooien naar het stadsbestuur. Wel integendeel. Burgemeesteres Miss Kortrijk Ruthie en haar schepentjes zijn zich nog niet bewust van hun aanstoot gevende nutteloosheid. Neem nu zo’n slipjesjager als schepentje Maddens. Kan er mij iemand zeggen wat de man drijft behalve eigendunk en amoureuze besognes? Zie hem daar vol eigenliefde pinten hijsen en toehoorders beliegen. Wat een dikdoener zeg. En dan dat snobistisch schepentje Kelly, ze verdeelt haar kostbare tijd tussen eigen business en ’t stadhuis. Gemakkelijk doenbaar, haar schepenjobke vergt nauwelijks halve dagen, de cabinetards doen al het werk. Kellietje verkeert dag in dag uit in een vrolijke stemming en fluistert schepentje Axel bij de koffiemachien wulpse woordjes in het oor. Het streelt Axel zijn ijdeltuiterij. Axel vertoeft graag in het gezelschap van schone willige vrouwen. Ook schepentje Stefanie zie ik aan de toog hangen. Schepentje van trouwpartijen, jubilea, verjaardagen, geboorten, communiefeesten, echtscheidingen en familiefeesten. Dat is heel wat. Stefanietje staat ook graag te pronken in de plaatselijke gazet. Geen al te zware job, Stefanie houdt zich bezig met de kleine dingetjes van de stad, dingetjes waarover men niet spreekt en die weinig energie en tijd eisen. Lekker doorzakken en aan de toog hangen bij stedelijke drinkgelagen is één van die beroepsmatige dingetjes waarvoor Stefanietje vrijaf krijgt van haar echtgenoot, die blijkbaar nog niet op de hoogte schijnt te zijn van haar schepentjesambt. Fuifbeest schepentje Stefanie droom ervan om maandelijks na de gemeenteraad een frivole soiree te geven in de kelders van het stadhuis waarop alle schepentjes en de miss Kortrijk Ruthie met hun partner of amant en ex-vriendinnen uitgenodigd zijn, samen met het volledige leger van cabinetards en de locale persjongens en meiskes plus Peter Lanssens, lange Peter zoals ze zeggen. Als nachtburgemeester sta ik daar volledig achter, en hoop dat de droom van schepentje Stefanie ooit verwezenlijkt wordt. Over schepentje De Coene kan ik alleen kwijt dat de man met zijn verbale terreur verbergt dat hij gedreven wordt door angst voor de politieke incorrectheid. Als geboren en getogen socialist heeft hij wat relaties in de Kortrijkse politieke onderwereld en dat heeft de man geen windeieren opgeleverd. Sossen zijn nu eenmaal meester in de wereld van de schijn. Dwarsdrijver schepentje Weydts, ze noemen hem schepentje velo, schept met zijn hatelijkheden en arrogantie een sfeer van tirannie en weerbarstigheid. Schepentje Ronse maakt graag leute en voelt zich de keizer van de Kortrijkse culturele bollentent. Over Miss Kortrijk burgemeesteres Ruthie houdt Axel zich niet in na het hijsen van drie Duvels. Hij noemt Ruthie dan een libertijnse meid en zou graag verloofd zijn met zo’n dolle scharrel. Helaas, ze heeft haar hart aan schepentje Wout verpand. Voor hoelang nog ? Ik ga geen gok riskeren. We zullen nog veel leute beleven aan de belevenissen van miss Kortrijk en haar avontuurlijke schepentjes. En nu moet ik afspanning negentien zeventien gaan inwijden.

foto, bron: HLN

Tijdens de Sinksenfeesten liep Jarretelle schepentje Wouter Allijns, die de beminnelijkheid zelve is, tegen het lijf.

Het was al heel snel duidelijk dat het schepentje van economie en boeren zijn hart wou uitstorten en zonder omwegen wijze woorden sprak.

Wouter : “Schepentje zijn is de allerschoonste job die er bestaat, een jobke met groot aanzien, een dikke pree, veel faveurkes, een elektrieken velo en veel leute. De kortrijkzaantjes van alle dag ten dienste kunnen staan, het bezorgt mij een onbeschrijfelijke gelukzaligheid, ik hoop het nog lang te kunnen doen, maar ook weer niet tè lang. Er is ook een keerzijde. Zoals herrie met de Kortrijkse boeren. Er zijn er nog een tiental en ze zijn van geen kleintje vervaard. Zo staan ze op onverwachte momenten met hun tractoren vóór dag en dauw toeterend voor het stadhuis en skanderen mijn naam. Ze stellen dan absurde eisen zoals dat ze hun volgeladen mestkar om het even waar en wanneer mogen storten ook op braakliggende ocm-gronden, op de marionettenberg en in ‘t Kennedybos. Op een stikhete ochtend in augustus kapten ze eens een volle mestkar voor het stadhuis. Dat was helemaal niet plezant en het duurde dagen voor de stinkende troep opgeruimd geraakte. Boeren zijn moeilijke en kortzichtige mensen en ook met de Kortrijkse middenstanders en de marktkramers heb ik niet onder de markt en af en toe luide woorden en ruzie. Gelukkig kan ik rekenen op mijn gezond verstand en kan ik de brandjes altijd weer blussen. Zo zie je, de schepentjesjob eist een volle dagtaak en ik versta niet hoe er schepentjes zijn – ik ga geen namen noemen – die naast hun job nog bijklussen of extravagante hobbietjes hebben. Zelf zit ik al om zes uur in de ochtend op mijn bureau, terwijl mijn collegaatjes zo rond negen uur arriveren en nog eerst drie gazetten lezen bij een zjatte koffie met een cognac, vooraleer aan de slag te gaan. Ik begrijp dat niet. Burgemeester Ruthie, die onterecht schertsend miss Kortrijk wordt genoemd, arriveert samen hand in hand met schepentje Maddens rond een uur of achtenhalf. Ze lijken dan precies nog niet uitgeslapen, waarschijnlijk na weer een nuit blanche, of is dat een kwalijke roddel ? Wat er ook van zij mik ik zelf nog steeds op het burgemeesterschap, wat mij door Vincent beloofd werd tegen 2036. Ik zal dan vijfenvijftig zijn en Ruthie drieënzestig, tijd voor haar om op vervroegd pensioen te gaan. Ik heb een opperbeste relatie met Ruthie èn met het libertijnse schepentje Wout, ik geloof niet dat zij mij stokken in de wielen gaan steken. Ik wil het niet verduiken dat ik ooit nog van de heerlijkheden van het burgemeesterschap wil genieten. Ik wil het Kortrijks burgemeesterschap ontdoen van zijn frivoliteit, zijn ontspoord libertarisme en zijn zedenverwilderde uitspattingen. Niet zoveel mogelijk met mijn smoel in de gazetten komen, maar het saaie serieux van burgemeester Lambrecht zaliger weer invoeren. Ruthie wordt niet gediskwalificeerd omwille van haar liederlijke handel en wandel in en buiten het burgemeesterschap. Dat is raar, en het is best zo. Zelf wil ik het burgemeesterschap weer de zwaarwichtigheid geven die het verdient. Geen overbodig woordgebruik, geen loos gebabbel, ik wil geen mediageile bok worden, noch tafelspringer. Maar eerst nog doorbijten, nog twaalf jaar schepentje en in ’36 de ultieme beloning. Ik zie het helemaal zitten.”

Onnodige en te lange tussenkomsten, insinuerend taalgebruik, persoonlijke aanvallen door Vlaamsch Belanger Wouter Vermeersch zorgen in elke gemeenteraadszitting voor onrust en ambras.

Op 13 februari verlieten de aanwezige journalisten waaronder de vriendjes van het stadsbestuur Peter Lanssens (Lange Peter) en Kris Vanhee uit protest de zaal. Alleen Kortrijkwatcher, alias Frans Lavaert, bleef achter op de lege persbanken. Lavaert is een kuitenbijter met een kolossale kennis van het reilen en zeilen in het Kortrijks politiek bestiarium. De luis in de pels van het stadsbestuur. Zijn schrijfsels zijn een eindeloze tirade tegen de onkunde, de drijverijen, de canapépolitiek, het geklooi, de corruptie, het geflikflooi, de ons-kent-ons politiek, het machtsmisbruik en de amoureuze wederwaardigheden van het college van burgemeester en schepentjes.

Schepentjes reageren vol afschuw op de aantijgingen en dolle insinuaties van raadslid Vermeersch, die op elke zitting de show steelt.

Schepentje De Coene neemt de aantijgingen niet : “Het schepencollege laat zich niet intimideren of van de wijs brengen, maar door de gemeenteraad en schepencollege te ridiculiseren, corrupt en onbekwaam te noemen, ontnemen Vermeersch en Kortrijkwatcher anderen de kans om geboeid de activiteiten van het stadsbestuur en de raad te volgen.”

Ook schepentje Axel Weydts laat zich niet onbetuigd en reageert als door een wesp gestoken op de charges van Vermeersch in zijn richting. In een homerische koleire ontstoken slingert hij schuimbekkend de verwensingen naar de kop van Vermeersch : ‘racist’, ‘fascist’, ‘neonazi’, ‘negationist’, ‘moslimhater’, ‘paljas’, ‘motherfucker’, ‘stuk ongedierte’, ‘ossekop’, ‘slavendrijver’,’paardeneuker’, ‘rioolrat’. De opsomming is eindeloos.

Vermeersch schept er een duivels genoegen in het circus urenlang in gang te houden. De grote Wouter Vermeersch show lokt beate bewondering op bij Kortrijkwatcher die de man als een klasbak en dossiervreter omschrijft.
Vermeersch zelf blijft er rustig bij : “We voeren gewoon onze taak als raadsleden grondig uit, en dat de hypocriete blaaskaak Weydts ons voor ronddolend gespuis uitmaakt nemen we er graag bij, Het is een schandvlek op het blazoen van onze geliefde stad en de groteske verwensingen en scheldpartijen vanwege Weydts naar mijn persoon horen thuis op de politieke vuilnisbelt van Kortrijk. Ze maken mij nóg populairder bij de Kortrijkzaan van alle dag”, countert Vermeersch het gefoeter van Weydts.

Wat het summum moet zijn van democratie zien de raadsleden van Vlaamsch Belang hun circusact als een welgekomen opportuniteit. Elke mogelijkheid om het woord te nemen wordt door Vermeersch gretig benut, tot ver over de toegestane tijd. Raadsvoorzitter Helga Kints is de wanhoop nabij.
Vrijbuiter Vermeersch lokt een banvloek uit over zijn onzindelijk gedachtegoed dat door schepentje Weydts als misselijk makend, weerzinwekkend, degoutant en onaanvaardbare spektakeldemocratie wordt betiteld.
Vermeersch raast verder over zaken die er niet toe doen en de meerwaarde van zijn tussenkomsten – doorspekt met insinuaties en dubbelzinnigheden omtrent het privéleven van burgemeesteres Ruthie en schepentje Wout – is soms ver te zoeken.

Voorzitter Helga Kints betreurt dat zij de laatste tijd te vaak moet optreden als scheidsrechter. “Mijn functie bestaat erin zoveel mogelijk bruggen te bouwen tussen raad en college. Maar met de laaghartige Vermeersch is dat niet meer mogelijk. Hij is een gepatenteerde ruziemaker en onruststoker eerste klasse. We komen niet meer tot goed gestoffeerde, inhoudelijke debatten over de partijen heen. De autoritaire Vermeersch terroriseert elke raadszitting en zelfs zijn eigen fractie, waarvan de helft al weggelopen is en waarbij de twee overblijvende leden hun mond moeten houden. Hoogstens mag Carmen Ryheul een keer tussenkomen over onbenulligheden als daar zijn de bescherming van pissebloemen in de straten van Overleie, het probleem van de rondzwervende niet gecastreerde katers of over de nieuwe moskee dewelke Vlaamsch Belang wil blijven bestrijden door het wekelijks vrijdaggebed te boycotten en de toegang te blokkeren. “Toch blijven we ijveren om van Kortrijk de beste stad van de Vlaanders te maken”, aldus de opgewonden voorzitter Kints.

De gemeenteraad van februari kende enkele nieuwe dieptepunten. Vincent Van Quickenborne, alias Quickie, die ligt te dutten en nooit zijn mond open doet, maar dit keer vroeg hij het woord na verschillende aanvallen van de onverlaat Vermeersch. Quickie: “Ik neem het niet dat meneer Vermeersch hier de zoveelste leugen verspreidt zoals destijds met die dronkenmansaffaire na de voetbal, waarbij Vermeersch beweerde dat ik stomdronken was, maar het verwondert mij niet. Het is niet de eerste keer dat deze man zit te liegen dat hij zwart ziet. Ik noem de man een politieke crapuul, waar ik verder geen woorden aan vuil maak.”

Wat later bracht een plotse harde uithaal van Matti Vandemaele naar Vermeersch en Carmen Ryheul de zaal tot stilte.
Matti : “In elke gemeenteraadszitting noemt Vermeersch ons schurftig links ongedierte dat uitgeroeid moeten worden. Dan verlies ik mijn cool en begin ik op mijn beurt te roepen en te tieren tot ik rood en blauw aanloop en voorzitter Helga mij het woord moet afpakken. De verderfelijke grote Wouter Vermeersch show blokkeert elke maand de raadszitting en is nefast voor het efficiënt functioneren van de democratie in onze geliefde stad. Bijzonder betreurenswaardig.”

Het onafhankelijk raadslid Jacques Demeersseman, in onmin gevallen met Vermeersch en met slaande deuren weggelopen bij Vlaamsch Belang, komt in elke raadszitting raaskallend tussen met onsamenhangende zinsconstructies over een ‘probleem’ dat niemand begrijpt. De voorzitter laat de man begaan en gaat daarna over tot de orde van de dag.

En dan is er nog Benjamin Vandorpe, een superkaloot die zich danig opjaagt bij de tussenkomsten van zuurmuil Vermeersch.
Benjamin : “We verliezen kostbare uren omdat hij zichzelf graag bezig hoort en in iedere raad de grote Vermeersch one-man show opvoert. Aan gelijk wat wij naar voor brengen, koppelt onverlaat Vermeersch een ellenlange en nonsensicale monoloog. Hij saboteert het voeren van constructieve oppositie om dan achteraf te kunnen zeggen ‘zie je wel, het werkt niet’. De man voert zelfs oppositie tegen de oppositie, waarmee ben je dan eigenlijk bezig?” vraagt Benjamin zich gefrustreerd af.
Benjamin is zijn frustraties niet meer meester : “Het is wraakroepend hoe Vermeersch tewerk gaat tijdens de gemeenteraadszittingen. Wij krijgen nooit de kans tussen te komen met constructieve zaken. We staan machteloos tegen de crapuleuze streken van Vermeersch en moeten tussen de soep en de patatten tussenkomen en slagen er niet in met onderbouwde en positieve voorstellen het stadsbestuur tegemoet te komen, teneinde dankzij goede relaties in ’24 weer aan de politieke bak te geraken. Kwatongen noemen ons vleiers die het stadsbestuur opvrijen, maar daar liggen we niet wakker van. De Vlaamsche Belangers gooien de euro’s over de balk om de Kortrijkse democratie te saboteren. Een weergaloze schande.”

Benjamin Vandorpe wordt als dé grote troef en kandidaat burgemeester  voor de volgende verkiezingen beschouwd. Hij is behept met een kinderlijke verwondering, vermengd met een scheut toelaatbare kwaadaardigheid en hij verafschuwt de onwelvoeglijke stellingen en praatjes van Vermeersch, neemt zichzelf zeer au serieux, kortom, Benjamin beschouwt zichzelf als een moreel onkreukbare persoonlijkheid, doorspekt met een vleugje genietbare ironie.

De Kortrijkse gemeenteraad bruist !