foto @Belga

Ingezonden stuk.

Burgemeester Ruthie in de wolken.

De pers is van oordeel dat het liefdesleven van een politieker van geen tel is, onbesproken dient te blijven, dat dit leven zonder invloed is op zijn politiek functioneren, zijn politieke daden. Vaak wordt daar dan door een politieker die wat in verlegenheid is gebracht de uitlating aan toegevoegd: “so what”. Zaak opgelost ? Helemaal niet.
Het probleem duikt altijd maar weer op als het om het liefdesleven van een politieker gaat. Vooral als het turbulent is. Ik poneer hier met grote stelligheid dat het privéleven, zeker zijn amoureuze uitspattingen, van een politieker altijd van invloed is op zijn politiek handelen en functioneren. Een politieker heeft simpelweg geen leven, laat staan een privéleven ! Wel een hondenleven !

Neem nu een keer het geval ‘burgemeester Ruthie’, in de volksmond ‘Roste Muize’ genoemd. Heeft haar privéleven, met name haar liefdesleven, geen invloed op haar daden als paradepaard van de Kortrijkse politiek ? Dat zou ik zo niet durven poneren. En wat met schepentje Wout ? Vormen zij niet samen als uitverkoren liefdeskoppel een samenhokkend machtsduo in het Kortrijks politiek bestiarium ? Zijn zij niet samen verantwoordelijk voor het verneuken van de Kortrijkse burger ? En waarom die idiote bewondering voor dit liefdespaar en hun libertijnse levenswandel ? Politieke pierewaaier lange Peter krijgt er niet genoeg van, maar gebaart van krommenaas. On the record waardeert lange Peter de vrijerscapaciteiten van het koppel en in een cijfer van één tot tien geeft hij hen negenendriekwart. Off the record roddelt lang Peter erop los. Dat is toch godgeklaagd ?

Burgemeester Ruthie, die naar mijn smaak uitzonderlijk mooi is, maar er niet in slaagde een carrière als internationaal topmodel uit te bouwen en zich tevreden moest stellen met een jobke in de dorpspolitiek, als ersatz burgemeester, hoe frustrerend is dat dan ?
Aan de toog van saaie oudemannenkroeg, mijn stamkroeg in de Wolken bij het bijna sympathiekste cafébazinnenkoppel van Kortrijk Steffie en Vetje, laat lange Peter zich tomeloos gaan over de amoureuze uitspattingen en liederlijkheden van de ‘Roste Muize’ en haar aanbidder schepentje Wout.

Laat ik even in detail kijken naar de losbandigheden van het liefdeskoppel Ruthie en Wout waarover lange Peter mij een avond lang onderhield aan de toog van de Wolken, oog in oog met de van verbazing kwijlende Steffie en Vetje. Ik hou het even bij de libertijnse liefdesperikelen.
Lange Peter deed smakelijke verhalen uit de doeken over hoe Ruthie en Wout verslaafd geraakten aan de praktijken van Marquis de Sade en Leopold von Sacher-Masoch, praktijken die zij na elke gemeenteraadszitting beoefenen in hun ‘werkplaats’, de historische kelder van het stadhuis. Zo geraakten ze hopeloos verslingerd aan de sadistische en masochistische machtsspelletjes, hun seksuele geneugten ten gevolge van wellustige folteringen. En schepentje Wout in vrouwenkleren die zich slaafs onderwerpt aan meesteres Ruthie met de zweep met bolletjes en haar sadistische spelletjes. Hun sado-masochisme heeft veel weg van een theateropvoering. Het moet allemaal strikt geheim blijven, maar dat lukt niet. Lange Peter roddelt dat het een lieve lust is. De weerslag op hun politieke handelingen is ontegensprekelijk. Hun liefdesgeluk kan haast niet op. Dromerig zitten ze in elke gemeenteraadszitting voor zich uit te staren. Hun verhouding moet geheim blijven maar dat lukt niet. Dankzij de loslippigheden van vuilbekker lange Peter worden de sappigste details van hun amoureus privéleven wereldkundig gemaakt. Kortom, de mensen zeggen dat het liefdeskoppel Wout & Ruthie een beetje raar doet en vragen zich af waarom. Aan de voeten van de Maagd van Vlaanderen verkeerde Wout op tien juli in hogere sferen, op zijn gezicht verscheen een behaaglijk glimlachje en zijn ogen kregen iets vol begeerte toen hij Ruthie op het spreekgestoelte zag klauteren. Jaloezie borrelde op toen hij zijn aanbidster bezig zag fezelen met schijnheiligaard Quickie. Bij zichzelf dacht schepentje Wout : “ik ga hier geen tournee geven, de mensen zouden denken ‘hoe komt hij aan al dat geld?’ en dan hang je voor je er erg in hebt. Nee, zo stom doe ik niet.”  Zo zie je maar, niet alles is zoals de roddeltanten kwaken.

KW

10 juli 2023. Aan de voeten van de Maagd van Vlaanderen liepen we burgemeester Ruthie, alias miss Kortrijk, tegen het lijf. Ruthie zag er verbluffend uit in haar prachtige mauve japon, eenvoudig en keurig, waarbij een betoverende glimlach en hartstochtelijke gelaatsuitdrukking haar seksuele aantrekkingskracht accentueerde. Na een redelijke inloopperiode is Ruthie uitgegroeid tot een semi-politiek paradepaard, wie het niet ontbreekt aan finesse in het omzeilen van de gevaarlijke politieke wolfijzers en schietgeweren.

Jarretel : Hoe maak je de mensen wijs dat jullie alleen het algemeen belang dienen  ?

Ruthie : Ach, altijd maar die dooddoener van het zogezegd algemeen belang. Dat is moeilijk. De mensen moeten niet overdrijven daarmee hé. Het is wikken en wegen. Ik wil mijn onderdanen niet tegen de borsten stoten, maar wij van de politiek moeten altijd deure doen en ons niet laten leiden door de roep van de straat. Het mag de spuigaten niet uitlopen. Zijn de averechtsen niet akkoord dan moeten ze maar voor politieke schavuiten zoals Vermeersch stemmen.

Jarretel : Wat wil je zeker nog realiseren, waarvoor wil je nog op de barricades gaan staan ?

Ruthie : Kijk vriend, ik wil me niet meer bezig houden met beuzelarijen, en ook niet met de onmogelijke strijd tegen het uitschot van extreem rechts. Ik wil onze geliefde stad kwantitatief laten groeien van 78.000 naar minstens 80.000 onderdanen, dankzij de invoer van nog meer gebronzeerde, halfzwarte en zwarte gelukzoekers en andere illegalen. Zij er maar zeker van  : wir machen das. De kritische massa van 80.000 bereiken, dat zorgt voor een substantiële verhoging van mijn burgemeestersloontje van 6.000 naar 8.000 euroots netto per maand. Niet groeien om te groeien, maar wel om ervoor te zorgen dat er genoeg bankautomaten zijn en lijnbussen rondrijden en dat we een vijftien-minuten stad worden, maar surtout, ik ga het niet verduiken, om mijn salaris aan te dikken.

Jarretel :  Kortrijk is kandidaat voor Culturele Hoofdstad van Europa 2030, naast Brugge, Gent, Antwerpen, Molenbeek, Leuven. Is dat niet te hoog gegrepen ?

Ruthie : Bah nee, gij. Kortrijk durft weer dromen en olsan deure doen is mijn lijfspreuk. Zoveel mogelijk realiseren tegen 2030. Mijn schepentje van cultuur Axel Ronse vat de koe bij de horens. Axel wil zich in de kijker werken door de waarachtige cultuur van de valse, de oplichterij van het authentieke te onderscheiden. Hij bouwt een kostelijk nieuw museum en het Buda Kunstencentrum gaat hij omtoveren tot een waar kunstenparadijs. Axel wil de opvatting bestrijden dat het kunstencentrum Buda geleid wordt door een zwakzinnige praatjesmaker, een narcist buiten categorie, die zelf verkondigt dat hij niet weet wat kunst is, omringd door een hofkliek van ja-knikkers en operettefiguren. Hoelang kan deze verwaande kunstkardinaal de Kortrijkzanen nog voor de gek houden, vragen kwatongen zich af. Welnu, ik bestrijd met klem deze laakbare opvatting. Dankzij zijn ambt van schepentje van cultuur ontpopt Axel zich als een notoire kunstkenner die zichzelf opwerpt als een autoriteit in hedendaagse beeldende kunst.

Jarretel : Wat is je mening over Kamping Kitsch ?

Ruthie : Daar ben ik grote fan van. Ik trek er zeker naartoe samen met mijn schepentje Wout met wie ik een dikke vriendschapsband tracht in stand te houden. Er wordt daar veel over geroddeld maar eerlijk is eerlijk, schepentje Wout is mijn dierbaarste lover, lief, attent, eerlijk, openhartig, zorgzaam en als een hond zo trouw. We trekken samen naar Kamping Kitsch en gaan ons op een losbandige manier verkleden. Eén keer per jaar uit de bol gaan is niet te veel. Meer zeg ik daar niet over.

Jarretel : Heb je een lijfspreuk ?

Ruthie : Olsan deure doen. Kortrijk durft weer dromen en doen

Op het Kapucijenstraatfeest ventileerde nachtburgemeester Adelbert nieuwe inzichten en meninkjes over de Kortrijkse politieke diergaarde.

Nachtburgemeester : Ik wil geen bloemen gooien naar het stadsbestuur. Wel integendeel. Burgemeesteres Miss Kortrijk Ruthie en haar schepentjes zijn zich nog niet bewust van hun aanstoot gevende nutteloosheid. Neem nu zo’n slipjesjager als schepentje Maddens. Kan er mij iemand zeggen wat de man drijft behalve eigendunk en amoureuze besognes? Zie hem daar vol eigenliefde pinten hijsen en toehoorders beliegen. Wat een dikdoener zeg. En dan dat snobistisch schepentje Kelly, ze verdeelt haar kostbare tijd tussen eigen business en ’t stadhuis. Gemakkelijk doenbaar, haar schepenjobke vergt nauwelijks halve dagen, de cabinetards doen al het werk. Kellietje verkeert dag in dag uit in een vrolijke stemming en fluistert schepentje Axel bij de koffiemachien wulpse woordjes in het oor. Het streelt Axel zijn ijdeltuiterij. Axel vertoeft graag in het gezelschap van schone willige vrouwen. Ook schepentje Stefanie zie ik aan de toog hangen. Schepentje van trouwpartijen, jubilea, verjaardagen, geboorten, communiefeesten, echtscheidingen en familiefeesten. Dat is heel wat. Stefanietje staat ook graag te pronken in de plaatselijke gazet. Geen al te zware job, Stefanie houdt zich bezig met de kleine dingetjes van de stad, dingetjes waarover men niet spreekt en die weinig energie en tijd eisen. Lekker doorzakken en aan de toog hangen bij stedelijke drinkgelagen is één van die beroepsmatige dingetjes waarvoor Stefanietje vrijaf krijgt van haar echtgenoot, die blijkbaar nog niet op de hoogte schijnt te zijn van haar schepentjesambt. Fuifbeest schepentje Stefanie droom ervan om maandelijks na de gemeenteraad een frivole soiree te geven in de kelders van het stadhuis waarop alle schepentjes en de miss Kortrijk Ruthie met hun partner of amant en ex-vriendinnen uitgenodigd zijn, samen met het volledige leger van cabinetards en de locale persjongens en meiskes plus Peter Lanssens, lange Peter zoals ze zeggen. Als nachtburgemeester sta ik daar volledig achter, en hoop dat de droom van schepentje Stefanie ooit verwezenlijkt wordt. Over schepentje De Coene kan ik alleen kwijt dat de man met zijn verbale terreur verbergt dat hij gedreven wordt door angst voor de politieke incorrectheid. Als geboren en getogen socialist heeft hij wat relaties in de Kortrijkse politieke onderwereld en dat heeft de man geen windeieren opgeleverd. Sossen zijn nu eenmaal meester in de wereld van de schijn. Dwarsdrijver schepentje Weydts, ze noemen hem schepentje velo, schept met zijn hatelijkheden en arrogantie een sfeer van tirannie en weerbarstigheid. Schepentje Ronse maakt graag leute en voelt zich de keizer van de Kortrijkse culturele bollentent. Over Miss Kortrijk burgemeesteres Ruthie houdt Axel zich niet in na het hijsen van drie Duvels. Hij noemt Ruthie dan een libertijnse meid en zou graag verloofd zijn met zo’n dolle scharrel. Helaas, ze heeft haar hart aan schepentje Wout verpand. Voor hoelang nog ? Ik ga geen gok riskeren. We zullen nog veel leute beleven aan de belevenissen van miss Kortrijk en haar avontuurlijke schepentjes. En nu moet ik afspanning negentien zeventien gaan inwijden.

foto, bron: HLN

Tijdens de Sinksenfeesten liep Jarretelle schepentje Wouter Allijns, die de beminnelijkheid zelve is, tegen het lijf.

Het was al heel snel duidelijk dat het schepentje van economie en boeren zijn hart wou uitstorten en zonder omwegen wijze woorden sprak.

Wouter : “Schepentje zijn is de allerschoonste job die er bestaat, een jobke met groot aanzien, een dikke pree, veel faveurkes, een elektrieken velo en veel leute. De kortrijkzaantjes van alle dag ten dienste kunnen staan, het bezorgt mij een onbeschrijfelijke gelukzaligheid, ik hoop het nog lang te kunnen doen, maar ook weer niet tè lang. Er is ook een keerzijde. Zoals herrie met de Kortrijkse boeren. Er zijn er nog een tiental en ze zijn van geen kleintje vervaard. Zo staan ze op onverwachte momenten met hun tractoren vóór dag en dauw toeterend voor het stadhuis en skanderen mijn naam. Ze stellen dan absurde eisen zoals dat ze hun volgeladen mestkar om het even waar en wanneer mogen storten ook op braakliggende ocm-gronden, op de marionettenberg en in ‘t Kennedybos. Op een stikhete ochtend in augustus kapten ze eens een volle mestkar voor het stadhuis. Dat was helemaal niet plezant en het duurde dagen voor de stinkende troep opgeruimd geraakte. Boeren zijn moeilijke en kortzichtige mensen en ook met de Kortrijkse middenstanders en de marktkramers heb ik niet onder de markt en af en toe luide woorden en ruzie. Gelukkig kan ik rekenen op mijn gezond verstand en kan ik de brandjes altijd weer blussen. Zo zie je, de schepentjesjob eist een volle dagtaak en ik versta niet hoe er schepentjes zijn – ik ga geen namen noemen – die naast hun job nog bijklussen of extravagante hobbietjes hebben. Zelf zit ik al om zes uur in de ochtend op mijn bureau, terwijl mijn collegaatjes zo rond negen uur arriveren en nog eerst drie gazetten lezen bij een zjatte koffie met een cognac, vooraleer aan de slag te gaan. Ik begrijp dat niet. Burgemeester Ruthie, die onterecht schertsend miss Kortrijk wordt genoemd, arriveert samen hand in hand met schepentje Maddens rond een uur of achtenhalf. Ze lijken dan precies nog niet uitgeslapen, waarschijnlijk na weer een nuit blanche, of is dat een kwalijke roddel ? Wat er ook van zij mik ik zelf nog steeds op het burgemeesterschap, wat mij door Vincent beloofd werd tegen 2036. Ik zal dan vijfenvijftig zijn en Ruthie drieënzestig, tijd voor haar om op vervroegd pensioen te gaan. Ik heb een opperbeste relatie met Ruthie èn met het libertijnse schepentje Wout, ik geloof niet dat zij mij stokken in de wielen gaan steken. Ik wil het niet verduiken dat ik ooit nog van de heerlijkheden van het burgemeesterschap wil genieten. Ik wil het Kortrijks burgemeesterschap ontdoen van zijn frivoliteit, zijn ontspoord libertarisme en zijn zedenverwilderde uitspattingen. Niet zoveel mogelijk met mijn smoel in de gazetten komen, maar het saaie serieux van burgemeester Lambrecht zaliger weer invoeren. Ruthie wordt niet gediskwalificeerd omwille van haar liederlijke handel en wandel in en buiten het burgemeesterschap. Dat is raar, en het is best zo. Zelf wil ik het burgemeesterschap weer de zwaarwichtigheid geven die het verdient. Geen overbodig woordgebruik, geen loos gebabbel, ik wil geen mediageile bok worden, noch tafelspringer. Maar eerst nog doorbijten, nog twaalf jaar schepentje en in ’36 de ultieme beloning. Ik zie het helemaal zitten.”