.
.
.
.
.
.
.
Beste Kortrijkzanen,
Kortrijks schepentje van cultuur was het allerleukste wat ik in mijn leven gedaan heb. Maar bij de laatste verkiezingen vroeg ik me wel af : is mij bezighouden met musea, schouwburgen, zondagnamiddagse operette, tearoomtheater, patisseriemadammen en met de zelfingenomen culturele elite van Buda Kunstencentrum, en verder de Kortrijkse paljassen en cultuurkardinalen met hun potsierlijke pretenties, de artistieke raddraaiers met hun smaakterreur, mij daarmee onledig houden, is dàt mijn hoger doel in het leven ?
Ik begrijp absoluut niets van actuele kunsten en ik ben er niet in geslaagd de kandidatuur van Kortrijk Culturele Hoofdstad van Europa in de running te houden. Ik voel me een mislukkeling bij de artistiekerige woordendiarree van de culturo’s, ik ben totaal mislukt in mijn culturele roeping om van Kortrijk een culturele hoogvlieger te maken en Kortrijk internationale roem te bezorgen. Ik heb afgehaakt en wou sociaal-economische hervormingen realiseren. Een eerste succes is alreeds daar !
Vorig jaar verloor ik mijn geloof in de politiek. Ik heb dat geloof teruggevonden en heb nu een Vader Abraham gevoel gekregen. Het was me wel een pittige periode. Twee verkiezingen, twee onderhandelingen, veel debatten en knallen maar ! Knallen is mijn levensmotto. Sommigen noemen mij plagend interseksueel of hermafrodiet of tweeslachtig omdat ik de ene keer lokale, de andere keer nationale ambities koester. Omdat ik om de haverklap van politieke sekse verander. Zie ik eruit als een aan lager wal geraakte playboy ? En hoewel in Kortrijk de waarheid voortdurend van eigenaar verwisselt, ben ik er zeker van dat zij meestal bij mij huist.
Ik stop als gemeenteraadslid van Kortrijk en stel mijn kandidatuur voor het voorzitterschap van mijn partij. Moeiteloos zal ik die Valerie, dat politiek kreng, verslaan. In de gemeenteraad word ik opgevolgd door Nele Haghebaert, een crème van een meiske, een onvervalst raspaardje in wie ik een glorieuze politieke toekomst zie. Love Nele !
Ik ben een emotioneel mens en krijg de tranen in mijn ogen bij zoveel hypocrisie in het Kortrijks politiek bestiarium. Er is geen integriteit bij de partij TBSK die de burgemeester Ruthie leverde in de voorbije onderhandelingen. In de coalitie Team Burgemeester, de Tsjeven, de Vlaams-Nazionalisten en de Sossen viert de bedorvenheid hoogtij. Dat speelt op mijn gemoed, ik zit in een depressie en dat werkt op mijn prestaties, zowel politiek, amoureus als seksueel. Ik werd er impotent van, in alle betekenissen van het woord. Hoe hard ik ook probeer, ik geraak daar niet uit. Neem nu het liefdesduo Ruthie en Wout die zondig samenhokken, als burgemeester en als schepentje. Een luxe duo. Maar kan het nog verdorvener ? Constructief met hen samenwerken kan ik niet meer. De kluchtige kant, de hypocrisie en de politieke grofheid van dit tweetal tart alle verbeelding. De cynische geschiedenis van deze tortelduifjes wordt nog aangedikt door onvermoeibare roddeltanten die zich niet schamen voor de meest scabreuze uitlatingen. Er zit geen enkele kwade bedoeling achter, kwaken ze, maar ik noem het bewuste haatzaaierij waarbij niemand baat heeft.
Wat er tijdens de onderhandelingen voor een nieuw bestuur gebeurd is tart alle verbeelding. Ruthie wou ten koste van alles burgemeester worden en zo was geen alternatieve meerderheid, waarbij ik burgemeester zou worden, mogelijk. Aan deze burleske charlatanerie, op kosten van de Kortrijkse gemeenschap, kan ik niet zonder schaamte verder meedoen. Ik ben een gevoelsmens en een interessante cultuurmens, dat wel, en ik voel mij zelf het middelpunt van de politieke belangstelling. Dit is geen ironie, scherts, humor of cynische subversiviteit van een intellectuele lyncher die TBSK en het vrijerskoppel Wout en Ruthie en consorten over de hekel haal, met de bedoeling de grove onbetrouwbaarheid en samenzweerderigheid te illustreren en de sluier van de illusie’s aan de kaak te stellen.
Als dat niet meer messcherp kan zonder roddels of intentieprocessen wegens klachten van bepaalde politieke onaanraakbaren uit de meerderheid, komen we terecht in een systeem dat de kenmerken draagt van een totalitair bestuur.
Ik zal hier niet verder op ingaan, ook niet over de pijnlijke historiek van de onderhandelingen voor een nieuw stadsbestuur met verdorven lieden die de leugens en corruptie niet schuwen. Iedereen heeft zijn verhaal, zijn onwaarheden en zijn pretenties. Ik de mijne. Tijd dat nieuwe mensen van een wit blad kunnen vertrekken.
Nu een rood bordeauxtje op m’n terrasje met zicht op het kanaal, what a wonderful world !
Axel
