Vriend Jarretelle,
Ik wil even mijn gemoed luchten en mijn ironisch genot etaleren aangaande een fenomeen dat al vele jaren onze stad in de ban houdt. Velen beweren : teisteren.
Het gaat over een ondergrondse blog die er maar niet in slaagt boven de grond te geraken en de nette Kortrijkzanen van interessant en leuk leesvoer te voorzien.
Onderzoeksjournalisten als daar zijn Kris Vanhee, een meegaande persjongen en vooral Peter Lanssens, in de volksmond Lange Peter, slagen er maar niet in het personage te ontmaskeren dat achter de vitrioolpraatjes van de vermaledijde blog schuilgaat. Het kan Kortrijkwatcher, alias Franse Lavaert, niet zijn, zeggen ze. Franske is te veel het mikpunt van vlijmscherpe spot op de rioolblog. Alhoewel de Kortrijkse watcher zelf graag mensen uitlacht, beledigt, in de grond boort en uitmaakt voor grensoverschrijdende dommekloten, staat hij niet open voor spot die hem zelf raakt.
Verder wordt onze gewezen burgervader Quickie en zijn vrouwke deerlijk door de modder gesleurd, waar ik als bewonderaar en fan niet goed tegen kan en de nieuwe burgermoeder wordt weggezet als een onnozele gans die na haar uren in de witte residentie feest viert. Om al deze redenen heb ik een column uit mijn pen geschud, een schotschrift dat man en paard noemt en de fatsoenlijke Kortrijkzanen een sprankeltje hoop en houvast biedt, door zich te vermeien in een opbeurend geschrift dat de grenzen van de intellectuele tolerantie verlegt en een beter uitzicht biedt op de wereld van de waarheid en de wereld van de schijn. Het is de walging van een personage als Kortrijkwatcher voor het ‘gespuis’ dat te dom is om te begrijpen dat zijn bevlogen geest een wereld nastreeft waarin het verschil tussen de wereld van de waarheid en deze van de schijn tot nul herleid wordt dat mij aanzet de Kortrijkzanen van alle dag naar een gelukzaliger en waarheidsgetrouwer leven te leiden. Ik wil een voorganger zijn, geen volger.
Beste Jarretelle, hierbij mijn verzoek om deze column op te nemen op uw populaire blog, waarvoor dank
Je toegenegen
Christian Raes
Over sokophouders, roze balletten, slaapkamerpolitiek en diepte journalistiek.
Tijdens deze bizarre tijden probeer ik elke dag een wandelingetje te maken. Frisse neus, causa.
Rustig kuierend werd ik gisteren bij het oversteken via het zebrapad nogal agressief de weg afgesneden. Een wilde fietsende velo-gek, die nota bene zonder fietsbel noch verlichting reed, coupeerde me boudweg en reed me vierkant van mijn sokkels. Terug recht geklauterd berispte ik hem streng voor zijn hooliganistisch weggedrag. Hij boog ootmoedig het hoofd, prevelde wat onduidelijke verontschuldigingen en smeekte me hem niet als een wielerterrorist te benoemen. Naar ik kon verstaan stond dit in zijn kringen gelijk met een persona non grata verklaring.
Ok, zand erover.
Maar plots herkende ik hem. Een naam kon ik er niet op plakken, maar ik wist dat hij in onze goegemeente een zekere status had verworven als een erudiet en belezen man, die te pas en te onpas ongezouten zijn mening uitte in spitante geschriften. Maatschappelijke problemen, maar vooral de diepe achtergronden van het politieke reilen en zeilen in onze mooie stad, die hij, in plaats van de Parel van de Leie Vallei, steevast als Q-Town vermeldde. Weet ook niet waarom.
Na wat corona koetjes en kalfjes nam hij me samenzweerdiger onder de arm, en vertelde met pretoogjes, net als een klein manneke die van een verborgen vuil boekje wist, dat hij “op den draad een site had ontdekt, waarin met een weerkerende seksuele en scabreuze geladenheid onze politieke elite wekelijks te kakken werd gezet. Doen!”, riep hij nog, en nam met een vettige knipoog afscheid.
Eenmaal weer veilig thuis bleef ik worstelen met zijn vreemd voorstel.
Hij had ook iets gewauweld over ‘lingerie, inzonderheid kousophouders, frauduleus bedrog, lustig vrouwvolk en hitsige politieke hanen en hennen’, maar ja, een juiste verwijzing werd me niet gegund. Dan maar met de voorhanden zijnde elementen wat gegoocheld. Ik kwam uiteraard terecht op diverse seks-sites, die mijn kinderen netjes hadden afgeblokt, om uiteindelijk toch iets te vinden dat aan de zoekopdrachten voldeed. Met spanning opende ik het dubieuze webadres.
Het vergde enige tijd om de draagkracht van het geschrevene te vatten.
Maar vlug besefte ik: dit is onthullende, ja zelfs onthutsende journalistiek. Nu ben ik iemand die mij zelve graag op de hoogte houd via opiniestukken in de Standaard, de Knak en Humo, maar wat ik hier las tartte toch mijn verbeelding. Met de gedrevenheid van een Jambers (wie zijn ze, wat doen ze, wat drijft hen) en de accuraatheid van een Maurice Dewilde (waar was je op13 maart 2020 toen de Corona uitbrak?), wordt door onze rapporteur het politieke reilen en zeilen in ons bruisend provinciestadje tot op het bot gefileerd. Vooral onze burgervader, toch een zegen Gods, die ik met het nodige respect en bewondering bejegen, legt hij ongenadig het vuur aan de schenen. Ongemanierd neemt hij zijn grote schriftgeleerdheid, waaronder ook de Islamitische geschriften, onder de korrel en legt hem hierbij een muzelmanistische empathische fobie in de mond die natuurlijk waarheidsongetrouw is.
Hij heeft het ook ridiculiserend over het wetenschappelijk nobel streven tot erkenning over de geslachtloosheid, die onze leider op empirische basis en grote gender-kennis gestouwd een warm hart toedraagt. Foei.
Ook omtrent zijn wonderbare politieke opgang, waarbij hij onlangs door het Staatshoofd tot de Hogere Ambten werd geroepen, stelt onze scribent dat onze vertegenwoordiger des volks zou verklaard hebben (ik citeer): “Ik ben een politiek zondagskind, en dat ik als een carrièrist en een opportunist wordt genoemd, vaag ik vierkant mijn twee ballen aan.”
Kom nou. Wat verder: omtrent sommige bouwprojecten, waaronder ook het toegejuichte optrek van een asielcentrumke, en andere kunstwerken zoals nieuwe open zwembadtempels waarbij belangenvermenging een loerend gevaar zijn, zou volgens hem zijne Excellentie verklaard hebben: “dat daar niets mis mee is, zolang de eigen zakken niet te veel en te opzichtig worden gevuld.”. Tja…
Meer stuitend vind ik dat deze chroniqueur ook het doen en laten in de privésfeer van onze délégué in de privésfeer graag aan de grote klok hangt. Zoals ik tussen de regels kan lezen heeft hij hierbij de hulp van een kompaan, eveneens woonachtig in het miljoenenkwartier, die dankzij zijn technische kennis (A3, vakschool) een periscoop heeft ineen geknutseld waarbij hij onbeschaamd over de haag buigend, zich een inkijk veroorlooft in het huishouden van onze geliefd gezag voerend koppel. Veel smeuïge verhalen, ok, maar die ik niet wens te vermelden. Ik heb normen.
Komt er nog bij dat onze reporter er zijn plezier in vindt om het liederlijk ontspanningsleven van onze politicus (hij gebruikt hierbij graag het epitheton Quickie Stickie) met de nodige details breed uit te smeren. Dronkemansgebral, ongewenste betastingen, als een wildeman op trommels kloppen, headbangen…brr. Allez, wees eerlijk, iedereen heeft toch recht op wat relaxatie. Mijn idee, de pot en de ketel.
Het meest gortig vind ik dat hij schromeloos graag gewag maakt van zijn uitstappen in zijn favoriete kabberdoezen waarbij hij verklaart regelmatig onze plaatselijke gezagsdragers tegen het (ontblote) bovenlijf te lopen. Een beetje privacy zou wel mogen.
Denk nu niet dat hij alleen onze primus inter pares viseert.
Ook de werken en levensgang van onze nieuwe schutsvrouw ad-interim, die hij onbeschaamd als “Ruthie” benoemt, worden bikkelhard uitgeplozen. Zoals bij haar gegrond optreden tijdens de Grote Stations rel waarbij ze door haar kordaat optreden door de legendarisch geworden politionele blokkade toch kon vermijden dat een meute wilde opstandelingen ons grondgebied konden betreden. En het recente drone-verbod. Dat hij blij moge zijn, wederom een zucht van verlichting in het geld verbrassend en decadent miljoenenkwartier.
Sympathiek vond ik wel dat hij haar oprecht complimenteerde met de aankoop van haar nieuwe burgemeester-outfit. Ik leerde hierbij dat hiervoor een schamele toelage van een 7.900 euro wordt ter beschikking gesteld, nogal wiedes gezien de waardigheid van het ambt.
Ook de mindere spelers in deze boeiende en vaak wisselende poppenkast blijft hij permanent analyseren. Dat hij zin voor humor heeft blijkt uit de koddige bijnamen die hij hen toedicht (“schepentje velo met regenboogtrui, Parademadam, neofascistisch rioolratje, schepentje sleutelgat…).
Kortom, voor eenieder die onze stede een goed hart toedraagt een absolute must. Doe er uw voordeel mee zolang deze publicaties nog gaan blijven duren; Ik vermoed dat de Veiligheid van de Staat en de Privacy -commissie meeleest. WikiLeacks heeft ook maar zijn tijd geduurd.
Spijtig dat ik de juiste naam niet meer kan meegeven. Het was iets met Tell. Niet Willem, nee… Charles, ja, zoiets. Wie zoekt die vindt.
Een aanrader.
Christian.
